ΟΣΑ ΒΛΕΠΕΙ Η ΨΥΧΗ...

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πρέβεζας φιλοξενούνται από τις 14 μέχρι και σήμερα 24 Αυγούστου, νύχτα πανσέληνου, οι εικαστικές δημιουργίες του αυτοδίδακτου ζωγράφου Ζώη Σάνη με θέμα «Όσα βλέπει η ψυχή». Κυρίαρχο στοιχείο η ένταση των χρωμάτων με άμεση πρόκληση συναισθηματικής φόρτισης, η ρευστότητα των σωματικών απεικονίσεων και οι ρωγμές που συνειδητά προκάλεσε ο καλλιτέχνης όχι μόνο προδιαθέτοντάς μας για την αίσθηση του φθαρτού αλλά και προσθέτοντας στα έργα του τρίτη διάσταση σε μια προσπάθεια συνδυασμού, όπως επιθυμούσε, της γλυπτικής με τη ζωγραφική.

Με φανερές επιδράσεις από τη μελέτη σημαντικών Ελλήνων ζωγράφων όπως ο Παρθένης, ο Μπουζιάνης και ο Παπαλουκάς, ο Σάνης επιχειρεί να χαράξει τη δική του εξπρεσιονιστική πορεία, να δώσει το δικό του στίγμα άλλοτε προσθέτοντας και άλλοτε αφαιρώντας τεχνικά στοιχεία δίνοντας τον πρώτο λόγο στο χρώμα. Αφήνεται σε ό,τι αισθάνεται, το απελευθερώνει και του επιτρέπει να κυλήσει κυριολεκτικά πάνω στον καμβά με αδρές γραμμές.

Ας ακολουθήσουμε μια σύντομη αλλά περιεκτική διαδρομή κάποιων έργων με επιλογή του ίδιου του καλλιτέχνη.

« Ύπνος »
Μια ανθρώπινη φιγούρα τυλιγμένη σε μιαν άχλη συνεχούς ροής κινούμενη ανάμεσα στο πράσινο και στο κόκκινο, στην αντίθεση της ηρεμίας και της έντασης.

« Άτιτλο »
Πολλαπλές μορφές προσώπων, ίσως, αποτυπωμένες με ζεστούς χρωματικούς τόνους με έντονες μαύρες ρωγμές στη θέση των ματιών. Ή, μήπως, αλλεπάλληλες ανθρώπινες καρδιές με ρωγμές συμβολικές των ανθρώπινων παθών και παθημάτων;

« Ελληνικό Τοπίο »
Η καταγραφή του χώρου περιτριγυρισμένου από ένα κύκλο. Πάλι το πράσινο και το κόκκινο, πάλι παρούσα η αντίθεση, η εναλλαγή των συναισθημάτων. Στο κέντρο, η ανθρώπινη παρουσία τυλιγμένη σε λευκό φως. Έντονη τάση αναγέννησης, αναμόρφωσης, ανάτασης.

« Νύμφη »
Πλάσμα της φαντασίας τυλιγμένο σε ένα αισθαντικό μοβ μας γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται όπως τα άπιαστα όνειρα και οι επιθυμίες που ενδόμυχα γνωρίζουμε πως ποτέ δε θα βιώσουμε καταγράφοντας την έντονη αίσθηση μιας ιδιόμορφης απώλειας.

« Αντικατοπτρισμοί »
Ένας λευκός ογκόλιθος έξω από το χώρο και το χρόνο γεμάτος ρωγμές. Παρά το μέγεθος του δεν προκαλεί το προσδοκώμενο δέος αλλά την έλξη, γιατί πάνω του είναι διάχυτη η καθαρότητα και η φωτεινότητα. Είναι η ψυχή και τα σημάδια της, είναι το παράδοξο της αδιάκοπης φθοράς της χαμένης αθωότητας.

Ένας κύκλος συναισθημάτων ολοκληρώνεται και τη θέση του περιμένει να πάρει ένας άλλος, καινούριος, απρόσμενος, ανεπανάληπτος, με δική του αρχή και προδιαγεγραμμένο άφευκτο τέλος.