Killing Godot - του N. Kazan σε σκηνοθεσία Ν. Καμτσή στο θέατρο «Τόπος Αλλού»

 

Killing Godot - του Nicholas Kazan

σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή στο θέατρο «Τόπος Αλλού»

 

Σε παγκόσμια πρώτη παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα του έργου «Killing Godot» του Nicholas Kazan, στο θέατρο «Τόπος Αλλού», σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, ερμηνευμένο από τον ίδιο, τον Δημήτρη Φραγκιόγλου και σε ρόλο ανατρεπτικό την performer Ναταλί Φλουρή.

 

Η υπόθεση:

Στην μετά-Μπέκετ εποχή οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ήρωες του έργου του «Περιμένοντας τον Γκοντό», τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, εξακολουθούν να παραμένουν στην ίδια σκηνή για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια. Και είναι το ίδιο άβουλοι, χαοτικοί και αναποφάσιστοι, διατηρώντας ακόμα την ελπίδα ότι με κάποια μορφή -άντρα, γυναίκας ή κάποιου άλλου πλάσματος- ο Γκοντό επιτέλους θα εμφανιστεί. Κατά τη διάρκεια της μακράς αναμονής και των αδιέξοδων μεταξύ τους συζητήσεων, εμφανίζεται ο Μπέκετ, ο οποίος τους θέτει ερωτήματα και αναπτύσσει προβληματισμούς, στους οποίους οι ήρωες προσπαθούν, αλλά αδυνατούν ή αποφεύγουν να απαντήσουν. Και ενώ η προσμονή παραμένει άκαρπη, στη σκηνή εμφανίζεται μια γυναίκα που ανατρέπει τα δεδομένα και τους αφήνει κυριολεκτικά άναυδους όταν φαίνεται να γνωρίζει τον Γκοντό. Άρα ο Γκοντό υπάρχει, αλλά διά βίου τους απαξιώνει. Ή μήπως όχι; Είναι τόσο ασήμαντοι, όσο ούτε και οι ίδιοι μπορούν να διανοηθούν; Ή μήπως όχι; Αξίζει τον κόπο να περιμένουν κάποιον που τόσο έχει αργήσει; Και αν εμφανιστεί, θα έχει άραγε κάτι να τους προσφέρει;

Ο Μπέκετ όμως εξακολουθεί να παρεμβαίνει και να τους υπενθυμίζει ότι ως ηθοποιοί οφείλουν να δώσουν μια λύση προς τέρψη και ικανοποίηση του κοινού. Ο χρόνος τους τελειώνει και πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ο δισταγμός και η αβεβαιότητα, τους βεβαιώνει ο συγγραφέας, δεν είναι καλοί σύμβουλοι και μόνο σε βάρος τους λειτουργούν.

Μέχρι που «ανακαλύπτουν» ότι ο Γκοντό βρισκόταν πάντα μαζί τους, κρυμμένος στον κορμό ενός δέντρου τους παρακολουθούσε σιωπηλός και αθέατος. Αυτή είναι η σπίθα που πυροδοτεί τον εκρηκτικό μηχανισμό των συνειδήσεων τους. Ο Γκοντό δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης για αυτούς. Ο Γκοντό πρέπει να εκλείψει. Ο Γκοντό πρέπει να καταστραφεί από τα ίδια τους τα χέρια. Και όταν πλέον βρίσκουν το θάρρος και αποκτούν την πεποίθηση ότι πρέπει να κάνουν τη σκέψη πράξη, έρχεται και η οριστική λύτρωσή τους.

Και ενώ η αυλαία πέφτει, η απορία για την ταυτότητα του Γκοντό -όπως και στο έργο του Μπέκετ- παραμένει αναπάντητη και επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Μήπως τελικά σε κάθε έναν μας υποβόσκει ένας μικρός ή μεγάλος Γκοντό; Μήπως πρόκειται για τον απόλυτο συμβολισμό της προσμονής; Μήπως είναι η άφωνη δήλωση υποταγής στα γεγονότα ή στο πεπρωμένο, που του δίνουμε χώρο να μας συμπαρασύρει στο ορμητικό ρεύμα του σαν αθέλητους άψυχους ταξιδιώτες; 

Μπορεί όμως να είναι και η ευκαιρία μας να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα, να κάνουμε την προσωπική μας επανάσταση, να ορίσουμε εμείς τη διάσταση του χρόνου και μέσα από τη δράση να βιώσουμε την αλήθεια της ζωής.

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Ευτυχή συγκυρία αποτελεί η συνάντηση δύο ανθρώπων της Τέχνης που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο θεατρικό σύμπαν του Μπέκετ. Ο Nicholas Kazan γράφει ένα κείμενο, το οποίο αποτελεί μετεξέλιξη της σκέψης του μεγάλου δραματουργού, κινείται στην ίδια γραμμή πλεύσης, αλλά ταυτόχρονα επιχειρεί να αποσχιστεί και να κάνει τη δική του πρόταση, δίνοντας παράλληλα αφορμή για να ανοίξει ένας νέος κύκλος συζητήσεων.

Ο Νίκος Καμτσής, που δρα ως θεατρικό πολυεργαλείο, έχει ως πρώτο κατά σειρά μέλημα την εύστοχη απόδοση του πρωτότυπου κειμένου στην ελληνική γλώσσα. Και πάνω σ’ αυτό δομεί την πρωτοποριακή σκηνοθετική του οπτική, εναρμονίζοντας και συγχωνεύοντας την κλασική με τη σύγχρονη μορφή. Φροντίζει όσα λέγονται και συμβαίνουν να θεωρούνται απολύτως φυσιολογικά, καθώς η μαύρη κωμωδία συναντά το θέατρο του παραλόγου και συμπορεύονται χωρίς ο θεατής να ξενίζεται, αλλά αντίθετα να παρακολουθεί με ενδιαφέρον.

Συμπληρωματικά, η λειτουργική χρήση της τεχνητής νοημοσύνης είναι ένα ευφυές σκηνοθετικό εύρημα που όχι μόνο προκαλεί ευχάριστη έκπληξη στο κοινό, αλλά δρα ευεργετικά στην εξέλιξη της πλοκής σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Βοηθός στο σκηνοθετικό έργο ο Μανώλης Γλαντζίνας.

Εξαιρετικά σημαντική η συμβολή της Μίκας Πανάγου, που υλοποιεί τη συμβολική σκηνική εικόνα σε συνδυασμό με την ενδυματολογική επιμέλεια. Βαλίτσες ανοιχτές σαν χοάνες μνήμης που καταβροχθίζουν όσα ταξίδια δεν πραγματοποιήθηκαν. Ρολόγια που καλπάζουν στον ρυθμό του αδηφάγου χρόνου. Οθόνες που συνδέουν το παρελθόν με το παρόν. Και ένα δέντρο· πηγή ζωής ή απώλειας;

Ως προς τις ενδυματολογικές επιλογές, σημειώνουμε ότι προσθέτουν εξαρχής μια υποδόρια νότα αισιοδοξίας.

Αξιοθαύμαστη ασφαλώς και η κατασκευαστική επιδεξιότητα της Ιωάννας  Καραγιώργου.

Πολύτιμη και η τεχνολογική συνεισφορά του Ανδρέα Τυρανόπουλου στο video-maping.

Οι φωτισμοί του Άγγελου Χότζα (σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη) είναι άψογα συντονισμένοι με το κλίμα που επικρατεί, αποτελούν ενεργό μέρος της δράσης και συμβαδίζουν αθόρυβα με τον βηματισμό των ηθοποιών σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Η μουσική (Gothany Bay) υπάρχει παντού και συμμετέχει ενεργά, ακολουθώντας πιστά τον παλμό και τον ρυθμό όσων διαδραματίζονται επί σκηνής.

 

Οι ερμηνείες:

Ο Νίκος Καμτσής και ο Δημήτρης Φραγκιόγλου μας προσφέρουν άφθονο μαύρο χιούμορ και διαπεραστική ειρωνεία, έχοντας μια εξαιρετική μεταξύ τους χημεία με αδιάκοπους λεκτικούς διαξιφισμούς μέσα σε έναν αποκλειστικά δικό τους κόσμο.

Ο Νίκος Καμτσής ξεδιπλώνει με χαρακτηριστική άνεση το υποκριτικό του ταλέντο, ενσαρκώνει ένα άτομο αφελές που παραλογίζεται, αλλά κινείται πάντα με ασφάλεια στα όρια της δικής του λογικής, αδιαφορεί για τη σπατάλη του χρόνου -στον βαθμό που μπορεί να την κατανοήσει-, αλλά και μεταμορφώνεται μέσα σε λίγες στιγμές σε έναν αποφασιστικό άνθρωπο, σαν από καιρό έτοιμο να ξεπεράσει τα όριά του.

Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου είναι κυριολεκτικά το έτερο του ήμισυ, ώστε όταν ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει. Με γνώση και εμπειρία, με βήμα σταθερό και σίγουρο, μπορεί άλλοτε να γίνεται και άλλοτε να είναι ο ρόλος, με παρουσία πληθωρική, με πηγαίο αυθορμητισμό, παραμένοντας μέχρι τέλους συμμέτοχος στη ματαιότητα της προσμονής, στις άκαρπες αναζητήσεις, αλλά και στη γενναία λυτρωτική απόφαση.

Η  Ναταλί Φλουρή είναι μια δυναμική παρουσία που εισβάλλει με αυτοπεποίθηση στη σκηνή και ανατρέπει τα δεδομένα. Είναι όμως και το «άρωμα γυναίκας» που δεν περνά απαρατήρητο, η υπόμνηση της ομορφιάς της ζωής, αλλά και η ενσάρκωση της τρυφερότητας και της κατανόησης, που δρα καταπραϋντικά στις πιο κρίσιμες στιγμές.

 

Εν κατακλείδι, παρακολουθήσαμε την εισαγωγική παράσταση στη μετά-Μπέκετ εποχή· μια παράσταση με ιδιαίτερο στίγμα, που αναμένεται να γίνει αφορμή για την έναρξη ενός νέου κύκλου προσεγγίσεων του έργου του Ιρλανδού δραματουργού και να βάλει την προσωπική της σφραγίδα στα θεατρικά δρώμενα εντός και -θέλουμε να πιστεύουμε- εκτός ελληνικών ορίων.

 

Η ταυτότητα της παράστασης:

 

Συγγραφέας: Νίκολας Καζάν

Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής

Βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Γλαντζίνας

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Νίκος Καμτσής

Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής

Σκηνικό-Κοστούμια: Μίκα Πανάγου

Φωτισμοί : Άγγελος Χότζα - Νίκος Καμτσής

Video-maping: Ανδρέας Τυρανόπουλος

Μουσική επιμέλεια-Sound editing: Gothany Bay

Επικοινωνία: Wewill–Βάσω Σωτηρίου

Σκηνικά αντικείμενα και κατασκευές: Ιωάννα Καραγιώργου

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

 

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη

Aπό 21 Νοεμβρίου 2025 έως 10 Ιανουαρίου 2026

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ, άνω των 65: 15, Φοιτητικό/νεανικό: 12 ευρώ

 

 Πηγή 1ης δημοσίευσης: Killing Godot στο Fractal