ΤΑΞΙ

ΤΑΞΙ

Ένα ταξί είν’ η ζωή πειρατικό

που κάνει πιάτσα τα μεσάνυχτα λαθραία

το μάτι κλείνει σ' όποιον βρει περαστικό

στου λιμανιού τη σκοτεινή την προκυμαία

Οι επιβάτες δεν κρατούν αποσκευές

με αδειανές τις τσέπες έρχονται και πάνε

Μεγάλες μοιάζουν όλες οι Παρασκευές

και το ταξίμετρο τους γράφει τι χρωστάνε

Είναι γνωστή η διαδρομή απ' την αρχή

πάντα αντίστροφα μετράει η κλεψύδρα

πέρα απ' τα όρια λυγίζει η αντοχή

εννιά κεφάλια έχει η Λερναία Ύδρα

Όποιο κι αν κόψουν, ξεφυτρώνουν άλλα δύο

η μάχη άνιση και άδοξη η πτώση

είναι αθάνατο το άγριο θεριό

από τα δόντια του κανείς δε  θα γλιτώσει

Ρούχο επίσημο το πέτρινο παλτό

φτερό ανοίγει η ψυχή, βουβό το στόμα

ανεμοσκόρπισμα το σώμα το φθαρτό

ο κύκλος κλείνει με μια χούφτα αφράτο χώμα.

Ποίηση © Δημήτρης Φιλελές
Μελοποίηση – Ερμηνεία © Νίκος Βρεττός