ΒΥΘΟΣ

ΒΥΘΟΣ

Μολύβι τ’ ουρανού το πανωσέντονο

σαν του καπνού σταχτί να παίρνει χρώμα

τα κόκαλα να τρίζουνε στο στρώμα

άγρυπνο μάτι, πυρωμένο κάρβουνο.

Αράχνες σύννεφα καλπάζουν στο κενό

μαβιά λουρίδα η στεριά μακραίνει

ζωή σαν χιλιοτρύπητο βαένι

στης μνήμης το βιβλίο σημάδι μελανό.

Φάλτσο απ' αρχής το υλικό, σάπιο σκαρί

αρμύρα χρόνια τρώει την κουβέρτα

πλανεύτρα γόησσα στα λόγια αβέρτα

σαν αλυσίδα στον λαιμό κρίμα βαρύ.

Ψυχή δεμένη με σκοινί στο πουθενά

της μηχανής ο χτύπος σαν λεπίδι

της προσευχής σπασμένο το στασίδι

φίδια της θάλασσας η μάνητα γεννά.

Στη σιγαλιά της λήθης σβήνεται το φως

γυρίζω μοναχός χωρίς πραμάτεια

γυρεύω να ματίσω τα κομμάτια

ως να βρεθεί για με φιλόξενος βυθός.

© Δημήτρης Φιλελές
Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Αντι...σώματα"