ΑΚΟΥΣΤΕ...
... ένα κείμενο που αναζητά
τη χαμένη ανθρωπιά μας
στις δαιδαλώδεις διαδρομές
της ανθρωπιστικής κρίσης...
ΣΚΙΑΧΤΡΟ
Είδα ένα σκιάχτρο.
Στον σταθμό του προαστιακού,
διαδρομή Αεροδρόμιο-Νέα Λιόσια, να λυγίζει στις ριπές των πρώτων ανέμων του
χειμώνα, περπατώντας ανάμεσα σε απρόσωπες κούκλες -ή μήπως ήταν άνθρωποι;-
είδα, λοιπόν, ένα σκιάχτρο. Και σαν σκιάχτρο στη μέση του αγρού, με τη σάρκα
του να διαλύεται σε άχυρα και κουρέλια κάτω από την μανία του καιρού, τρόμαζε
κι έδιωχνε τα κοράκια. Περνούσε και στο δυσοίωνο βάδισμά του τα κοράκια -ή
μήπως ήταν άνθρωποι;- σκορπίζονταν, για να βγουν από τον δρόμο του.
«Μήπως περισσεύουν 20 λεπτά;»
Μ’ αυτό του το φρικιαστικό κάλεσμα
άνοιγε δρόμο. Δεν περίσσευαν 20 λεπτά. Δεν περίσσευαν κανενός είδους 20 λεπτά.
Ούτε στα πορτοφόλια, ούτε στα ρολόγια.
Είδα ένα σκιάχτρο.
Είχε τσακισμένο σώμα και
κουρελιασμένα ρούχα. Είχε αχυρένια μαλλιά και βρώμικη όψη. Το χρώμα των ματιών
του ήταν μπλε -ή μήπως ήταν άδειο; Το έβλεπα να πλησιάζει σε εικόνα υγρή και
θολή, ετοίμαζε το κάλεσμα του, σε κάθε ασταθές κι αργό βήμα του, ετοίμαζε μια
λέξη, σαν να ‘θελε να διώξει απ’ τον δρόμο του κι εμένα, τα μάτια του -ήταν
μπλε, άραγε, ήταν μπλε ή άδεια;- καρφωμένα στα δικά μου, ή μάλλον διαπερνούσαν
τα δικά μου, κι εγώ πετρωμένη αποφάσισα πως δε θα φύγω, δεν είμαι κοράκι εγώ,
δεν είμαι κοράκι, δεν είμαι.. Έβγαλα το πορτοφόλι μου.
«Να σου πω, έκλαιγες;»
Τα μάτια του ήταν μπλε. Κοίταξα το
ρολόι μου.
Είδα έναν άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος προχωρούσε γενναίος
ανάμεσα στα σκιάχτρα και μου έδωσε 20 λεπτά.
ALEXANDRA LOSS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου