Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Λιακάδα. Ευκαιρία για μεσημεριανή βόλτα στο Μοναστηράκι. Η πλατεία, παραδόξως, σχεδόν άδεια. Μονάχα στη μέση ένα παλληκαράκι καθισμένο καταγής, που παίζει φλογέρα παλεύοντας για το μεροκάματο του τρόμου. Ο ήχος διαπεραστικός αλλά γλυκός προσελκύει τους λιγοστούς περαστικούς. Στέκομαι για λίγο, αλλά σιγά σιγά παρασύρομαι και μου αρέσει.

Μα φαίνεται πως δεν είμαι ο μόνος που θέλει να ακούσει μουσική. Ένας κατάμαυρος μεγαλόσωμος σκύλος που τριγυρίζει στην άδεια πλατεία (άλλο που δεν θέλει), πλησιάζει τον μικρό μουσικό. Στην αρχή διερευνητικά, αργότερα με καλλιτεχνική διάθεση έρχεται πιο κοντά, τέλος θρονιάζεται δίπλα του και γίνεται ο πιο φανατικός ακροατής του. Να πούμε την αλήθεια, θέλει να ξαποστάσει λιγάκι, γιατί τον έχει κουράσει και η έντονη ζέστη, η μακριά κατακόκκινη γλώσσα του κρέμεται διψασμένη.

Ο νεαρός μουσικός ολοκληρώνει το κομμάτι εισπράττοντας μερικά χλιαρά χειροκροτήματα μαζί με κάποια κέρματα στο χαρτόκουτο μπροστά στα πόδια του. Ο ιδρώτας τρέχει από πάνω του. Παίρνει το μπουκαλάκι με το νερό, γεμίζει τη χούφτα του και... τείνει το χέρι του στον διψασμένο σκύλο, που δεν χάνει την ευκαιρία να ρουφήξει το αναπάντεχο δώρο. Ένα δεύτερο γέμισμα της χούφτας και... το νερό καταλήγει στο κεφάλι του ευτυχισμένου αδέσποτου. Τέλος πίνει νερό και ο μουσικός μας. Τόσο όσο χρειάζεται για να βρέξει τα χείλη του. Για να μπορεί να συνεχίσει την προσπάθειά του...