Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Ε, λοιπόν, όχι! Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των νάνων, όσο και αν επιχειρείται συντονισμένα να πεισθούμε γι' αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα :

Της πρωινής και μεσημεριανής αθλιότητας των ιδιωτών της τηλεόρασης.

Της ανάδειξης της γελοιότητας των ατάλαντων σε κοινωνικό πρότυπο.

Της αποδοχής του εγκλεισμού σε κοινόβια αλληλοσπαρασσόμενων νέων ανθρώπων και της εξευτελιστικής έκθεσής τους στο αδηφάγο "φιλοθεάμον" κοινό αντί πινακίου φακής.

Των εκδιδόμενων μετά μανίας φωτομοντέλων-πορνοστάρ αντί 20 € ανά τεμάχιο στις προμετωπίδες των περιπτέρων.

Της γηπεδοποιημένης καθημερινότητας και του χουλιγκανισμού ακόμη και για μια θέση στάθμευσης.

Του καθαγιασμού της λωποδυσίας, της αυθαιρεσίας, της οικογενειοκρατίας και της πολιτικής ασυδοσίας.

Της μέτρησης των αξιών με το μοντέλο του αυτοκινήτου και τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού.

Των φερέφωνων κάθε άνομης και παράνομης εξουσίας με το μανδύα της δημοσιογραφικής ιδιότητας.

Της ξενοφοβίας και των υστερικών ρατσιστικών φασιστικών κραυγών.

Των ραγιάδων που προσμένουν καρτερικά να τους σφάζει ο αγάς για ν' αγιάσουν.

Η Ελλάδα είναι η χώρα των γιγάντων!

Του Οδυσσέα Ελύτη με «τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα», με τα νησιά μας σαν «λοξές δελφινιών ράχες» με τους Έλληνές του που «μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο : Ελευθερία»!

Του Γιώργου Σεφέρη για να θυμόμαστε πως «ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή τον ουρανό μέρα και νύχτα», για να έχουμε πάντα στην καρδιά το «περιγιάλι το κρυφό», για να καταφέρουμε να «ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει» και «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Του Γιάννη Ρίτσου επειδή «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο», μέχρι να φτάσουμε να λέμε «και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά».

Του Κώστα Βάρναλη με τη «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» μέχρι να νιώσουμε πόσο σημαντικό είναι πως «αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Του Τάσου Λειβαδείτη γιατί  «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο».

Του Άγγελου Σικελιανού που οραματίζεται να «σέρνει η Ελλάδα το χορό μαζί με τους αντάρτες», του Κωσταντίνου Καβάφη για ένα ταξίδι στην Ιθάκη με δρόμο μακρύ «γεμάτο περιπέτεις, γεμάτο γνώση», του Νίκου Καββαδία για να σχίσουμε μαζί «τη θολή γραμμή των οριζόντων», του Μανόλη Αναγνωστάκη για το σεργιάνι σε «δρόμους παλιούς που αγαπήσαμε και μισήσαμε ατέλειωτα», του Ντίνου Χριστιανόπουλου που καταγγέλλει τους ψεύτες ενώ «ο κόσμος υποφέρει και πονά κι αυτοί τα ίδια παραμύθια» , του Μιχάλη Κατσαρού που μας καλεί να αντισταθούμε «στον κοντό άνθρωπο του γραφείου, στην κρατική εκπαίδευση και στο φόρο, σ’ αυτόν που χαιρετά απ’ τις εξέδρες ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις», της Μυρτιώτισσας για να μάθουμε άφοβα να λέμε «σ’ αγαπώ, δε μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο», της Κικής Δημουλά για να «περπατήσουμε πολύ στα αισθήματα τα δικά μας και των άλλων και να μένει πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος»... 

Του Νίκου Καζαντζάκη και της μάνας Κρήτης που από τα σπλάχνα της και την πένα του ξεπήδησε ο καπετάν Μιχάλης.

Του Μενέλαου Λουντέμη για να μπορεί πάντα «ένα παιδί» να «μετράει τ’ άστρα».

Του Μιχάλη Καραγάτση με το «Δέκα», του Στρατή Τσίρκα με τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», του Γιάννη Σκαρίμπα με την «Αλήθεια για το ‘21», του Παντελή Χορν με «Το Φυντανάκι», του Ιάκωβου Καμπανέλλη με την «Αυλή των Θαυμάτων»...

Του Ρένου Αποστολίδη και του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Της Διδώς Σωτηρίου με τα «Ματωμένα Χώματα» και της Μαρίας Ιορδανίδου με τη «Λωξάντρα».

Του χρωστήρα του Γύζη, του Λύτρα, του Ιακωβίδη, του Παπαλουκά, του Παρθένη, του Γκίκα, του Τσαρούχη.

Της σμίλης του Λεωνίδα Δρόση και του Γιαννούλη Χαλεπά.

Των ήχων του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη.

Του λυγμού του Στέλιου Καζαντζίδη για τη μετανάστευση και του επικού αντίλαλου του Γρηγόρη Μπιθικώτση στη «Ρωμιοσύνη».

Του Μάνου Κατράκη, του Αλέξη Μινωτή και του Δημήτρη Χόρν, της Κατίνας Παξινού, της Κυβέλης και της Μελίνας Μερκούρη.

Του Κώστα Γαβρά, του Μιχάλη Κακογιάννη, του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Παντελή Βούλγαρη.

Και, πάνω απ’ όλα, η Ελλάδα είναι η χώρα των ζωντανών θρύλων, του Μανόλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα, που στα πιο μαύρα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας τη σήκωσαν στους νεανικούς ώμους τους ξηλώνοντας το μισητό έμβλημα του ναζισμού απ’ τον ιερό βράχο της Ακρόπολης!

Κι όσους δε χώρεσαν μέσα σ’ αυτή τη μικρή αναφορά, θυμηθείτε τους εσείς, αγαπητοί μου αναγνώστες. Γιατί η Άλλη Ελλάδα, είναι η Ελλάδα της καρδιάς μας!