Πρωινό Σαββάτου στη Μαρίνα Ζέας στον Πειραιά. Καιρός μουντός, συννεφιασμένος, με ελαφρύ αεράκι και έντονη υποψία βροχής. Ένας πέτρινος τοίχος ορθώνεται ανάμεσα στο απάνεμο αραξοβόλι και στην ανοιχτή θάλασσα. Η προτροπή να σκαρφαλώσουμε, να φτάσουμε ως το φάρο αναζητώντας ενδιαφέροντα φωτογραφικά στιγμιότυπα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Τώρα το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Η επιβλητικότητα του τοίχου έχει πλέον εκμηδενιστεί. Περπατάμε πάνω του με σταθερά προσεκτικά βήματα λες και βρισκόμαστε σε πασαρέλα. Ο όγκος των αγκυροβολημένων ακριβών θαλαμηγών έχει πλέον χάσει την αίγλη του. Ο πόλος έλξης βρίσκεται πια στην άλλη πλευρά. Ο κυματοθραύστης με τα τσιμεντένια μπλοκ που καρτερούν υπομονετικά την ορμή του υγρού στοιχείου. Το σεντόνι της θάλασσας με τον απαλό κυματισμό του που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που σμίγει ανεπανάληπτα με τα ουράνια μετέωρα. Τα φορτηγά πλοία στη ράδα, τυλιγμένα στο μύθο τους, μας θυμίζουν πόσο ακόμα είμαστε "ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές". Τα σύννεφα που ξεδιπλώνονται αδιάκοπα πάνω απ' τα κεφάλια μας χαράζοντας τη δική τους ανέμελη ρότα.
Πίσω απ' το νησάκι του Παρασκευά ξεπροβάλλουν τα πρώτα φουσκωμένα πανιά. Κι ύστερα κι άλλα κι άλλα. Αμέτρητα ιστιοπλοϊκά πυκνώνουν μέσα στο κάδρο σχίζοντας την επιφάνεια του νερού, ακολουθώντας τη ροή του ανέμου. Μια μεγάλη χαρούμενη συντροφιά ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους εγκαταλείποντας στη στεριά τις καθημερινές σκοτούρες, απολαμβάνοντας τα απλόχερα δώρα της φύσης.
Χαίρομαι που βρέθηκα στο σωστό τόπο στη σωστή στιγμή. Ένα "κλικ" για τους φίλους μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου