Νύχτα καλοκαιριού στην Πρέβεζα. Απ' τις ταβέρνες στα σοκάκια της γραφικής παλιάς πόλης ξεχύνεται πυκνός καπνός ανακατεμένος με τη μυρωδιά από ολόφρεσκη ψητή σαρδέλα, σουπιά και πετάλι - κέφαλος πελαγίσιος φρεσκοψαρεμένος, ανοιγμένος στα δυο πάνω στη σχάρα.
Το τσίπουρο ρέει άφθονο κι όπως λέει η γνωστή λαϊκή ρήση "όσο πίνει η συμπεθέρα, τόσο διπλοχαιρετάει". Οι συζητήσεις στις νεανικές παρέες φουντώνουν, τα γέλια δυναμώνουν καθώς πληθαίνουν και οι ήχοι απ' τ' αδιάκοπα τσουγκρίσματα των ποτηριών. Όσο η ώρα κυλάει, όλοι γίνονται πλέον μια παρέα.
Ξαφνικά, η μελωδία του μοναχικού ακκορντεόν προστίθεται στη συντροφιά. Φυσιογνωμία ευγενική, πρόσωπο φωτεινό, χαμόγελο πλατύ, δάχτυλα επιδέξια και σβέλτα, γλυκιά αρμονία με νότες και συγχορδίες.
Παίρνουν και δίνουν τα κεράσματα, πέφτουν οι πρώτες παραγγελιές. Θέλει θαρρείς πολύ το τραγούδι ν' ανεβεί το τραγούδι στα χείλη; Ανοίγουν οι καρδιές, ανοίγουν και τα πορτοφόλια για τα ψιλά.
- Να 'σαι καλά, αδερφέ, να μας παίζεις!
- Και σεις να 'στε καλά να πίνετε! Στην υγειά σας!
Αχ, Ελλάδα, κάτι τέτοια βράδια σ' αγαπώ πιο πολύ...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου