ΚΥΡΙΟΙ, ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ!

Κυριακάτικη βόλτα στον πεζόδρομο του Θησείου. Συνήθεια αγαπημένη από την εφηβική ηλικία που δε λέει ν' αλλάξει εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Είναι η αύρα της Ακρόπολης που νιώθεις πως σε τυλίγει μόλις βρεθείς στη γειτονιά, είναι οι παιδικές μνήμες που ξυπνούν, είναι οι υπαίθριοι πωλητές, ημεδαποί και αλλοδαποί, που σε μαγεύουν με την πολύχρωμη πραμάτεια τους, είναι τόσα πολλά...

Τούτη τη φορά, όμως, δεν έμελε τα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ο νεαρός Αφρικανός μικροπωλητής που βρέθηκε μπροστά μου προσπαθούσε να αποφύγει τη "σύλληψη" από τα εποχούμενα όργανα της Δημοτικής Αστυνομίας της Αθήνας επωφελούμενος από την παρουσία του κόσμου.

Ο ζήλος όμως των "οργάνων" ήταν διάχυτος, ασυγκράτητος. Αφού κατόρθωσε να τους ξεφύγει παρά την επίθεση με τις μηχανές τους που έθεσε σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα, συνέχισαν με αμείωτη ένταση την προσπάθειά τους επιδιώκοντας ταυτόχρονα να μην εκτεθούν στα μάτια του κόσμου. Τον άφησαν λίγο να απομακρυνθεί λέγοντας μεταξύ τους πως θα τον πιάσουν σε λίγο μέσα στο παρκάκι.

Ήταν όμως τόσο μεγάλος ο θυμός τους που δε μπορούσαν να περιμένουν να φτάσει ως εκεί. Όρμηξαν ακάθεκτοι με τις δύο μηχανές τους και ο πρώτος που έφτασε δίπλα του, του επιτέθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πρόλαβα μόνο να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη θέλοντας να του θυμίσω πως όλοι βλέπουν την αδικαιολόγητη βιαιοπραγία του, την ανήθικη ρατσιστική συμπεριφορά του.
Και τότε άκουσα πίσω μου μια γυναικεία φωνή : "Μη φωνάζετε, κύριε! Μη φωνάζετε, κύριε!". Ήταν μια αρχιφύλακας της Ελληνικής Αστυνομίας που με τη συνδρομή ενός ακόμη αστυνομικού έσπευδε στο συμβάν. Πρωτοφανής στα ελληνικά χρονικά αναλογία αστυνομικών προς παρανόμους, τέσσερα προς ένα!

Έπρεπε να διανύσω μισό αιώνα ζωής για να μάθω πως τα όργανα της τάξης έχουν δικαίωμα επιβολής του νόμου της σιωπής στους πολίτες, όταν αυτοί διαμαρτύρονται για την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων!!!

Με λίγα λόγια θα περιγράψω αυτό που ακολούθησε. Οι εκπρόσωποι της Ελληνικής και της Δημοτικής Αστυνομίας, με προεξάρχουσα την αρχιφύλακα, μου επιτέθηκαν φραστικά (όσο τους επέτρεπε η παρουσία του κόσμου που μαζεύτηκε), μου είπαν πως όλα όσα είδα δεν συνέβησαν ποτέ, πως προσπαθώ να δημιουργήσω εντυπώσεις, πως παρακωλύω το έργο τους και πως αν θεωρώ ότι συνέβησαν, δεν έχω παρά να τους ακολουθήσω στο αστυνομικό τμήμα (παλιά καλή μέθοδος της παλιάς καλής εποχής) και να υποβάλω μήνυση, αλλιώς να φύγω και να τους αφήσω να κάνουν τη δουλειά τους.

Σε αρωγή τους, μάλιστα, έσπευσε και ένας υπερήλικας συντοπίτης μας που με τραβούσε με δύναμη (όση είχε) από το χέρι λέγοντας μου πως με κάτι τέτοιες συμπεριφορές (καταγγελίας της κατάχρησης εξουσίας) δίνουμε στους ξένους αέρα.

Το θετικό είναι πως μέσα απ' όλη αυτή την ιστορία ο κυνηγημένος Αφρικανός γλίτωσε τον βαρύ πέλεκυ (βλέπε χέρι) των οργάνων της τάξης στη χώρα της πλήρους αταξίας και ασυδοσίας.

Καθώς απομακρυνόμουν δέχτηκα πολλαπλά χαμηλόφωνα συγχαρητήρια από τους μικροπωλητές των πάγκων που, όπως ομολογούσαν, τέτοια περιστατικά αυθαιρεσίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρεται και δεν αντιδρά.

Φαίνεται όμως πως κι αυτοί δε μπορούν να υψώσουν ανάστημα απέναντι στους τρομοκράτες εκπροσώπους του νόμου παίζοντας το ψωμί του κορώνα-γράμματα.

Δε με στενοχωρεί αν πτωχεύσουμε ως χώρα. Πικραίνομαι όμως αφόρητα που έχουμε ήδη πτωχεύσει ως Έλληνες και ως άνθρωποι!