«Το τραγούδι της Φλέρυς» του Δημήτρη Οικονόμου

 

Το τραγούδι της Φλέρυς του Δημήτρη Οικονόμου

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

 

Παρακολουθήσαμε τον θεατρικό μονόλογο «Το τραγούδι της Φλέρυς» στο θέατρο «Σταθμός» στο Μεταξουργείο. Το κείμενο υπογράφει ο βραβευμένος πεζογράφος Δημήτρης Οικονόμου, ο οποίος κάνει την παρθενική του εμφάνιση στη θεατρική γραφή. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Μάνος Καρατζογιάννης. Το βάρος της ερμηνείας φέρει η πολυτάλαντη Ελένη Κοκκίδου.

 

Η υπόθεση:

Ο Δημήτρης Οικονόμου επιλέγει ως σημείο έναρξης του μονολόγου ένα πραγματικό γεγονός από τη ζωή της Φλέρυς Νταντωνάκη, που συνέβη κατά τη διάρκεια της τελευταίας συναυλίας της στη Ρωμαϊκή Αγορά το 1985, όταν η τραγουδίστρια παθαίνει κρίση αγοραφοβίας εξαιτίας του πλήθους που έχει συρρεύσει για να την ακούσει. Απομονωμένη σε έναν μικρό χώρο κάνει μια αναδρομή της ζωής της με αναφορές στα παιδικά της χρόνια με ιδιαίτερη έμφαση στον κακοποιητικό πατέρα, με συμπεριφορές που τη στιγμάτισαν για την υπόλοιπη ζωή της. Μιλά για τα χρόνια που έζησε στην Αμερική, για τη γνωριμία και την ομόθυμη αποδοχή της από σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης. Αφηγείται την πρώτη συνάντησή της με τον Μάνο Χατζηδάκι, που έμελλε να σφραγίσει την καλλιτεχνική της οντότητα. Αναφέρεται με άπειρη τρυφερότητα στην κόρη της, τη Ζωή, το πιο σημαντικό πλάσμα για εκείνη στον κόσμο. Παράλληλα, όμως, μας παρουσιάζει το αληθινό της πρόσωπο, που αναζητά την αληθινή αγάπη διακαώς μέσα από τη θρησκεία, την τέχνη και τον έρωτα (με τη δική της σειρά προτεραιότητας). Επιχειρεί να μας μεταφέρει τη συντριβή του καλλιτέχνη καθώς αναζητά την ουσία των λέξεων μέχρι να αναδυθεί το τραγούδι από την καρδιά στα χείλη, γιατί μέσα από τον σεβασμό στη γλώσσα παράγεται πολιτισμός και ενδυναμώνεται η αντίσταση απέναντι στην Ελλάδα των μπουζουξίδικων και στο ανθρωποφάγο κοινό. Δηλώνει την αποστροφή της στα υλικά αγαθά και στο χρήμα, ενώ οδηγείται σε αδιέξοδο από τις συνωμοσίες του μυαλού και του ταραγμένου ψυχισμού. Ένα κείμενο που ρέει αβίαστα, ανθρώπινα, αληθινά και φτάνει χωρίς περιττά διανθίσματα στο κοινό.  

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Ο Μάνος Καρατζογιάννης επιλέγει, ορθότατα, να στρέψει όλο το φως στον άνθρωπο Φλέρυ. Την κρατά διαρκώς στο προσκήνιο, ώστε οι θεατές να μένουν απόλυτα προσηλωμένοι σωματικά και ψυχικά στην εξιστόρηση της ζωής της, όπως εκείνη την έχει βιώσει μέσα από την εύθραυστη ισορροπία της. Επιλέγει να είναι μη ορατός στο κοινό και ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, ο μουσικός που μελωδικά τη συνοδεύει επί σκηνής, αφήνοντας τα πάντα να αιωρούνται γύρω της και να δημιουργούν έναν κόσμο σύγκρουσης του ονείρου με την πραγματικότητα, του ορατού με το αθέατο, του φαντασιακού με το υπαρκτό, μέσα στον οποίο το αιθέριο πλάσμα ακροβατεί και εκτίθεται, χωρίς την ελάχιστη προσπάθεια συγκάλυψης των συναισθημάτων ή των απόψεών της – το αντίθετο μάλιστα. Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, με την επιβεβλημένη λιτότητα και μελωδικότητα, έρχεται ως το απαραίτητο συμπλήρωμα στον λόγο, ενώ οι εμβόλιμες τραγουδιστικές επιλογές γίνονται ένας ακόμα πόλος έλξης για να στρέψουμε όλη μας την προσοχή στο φαινόμενο Φλέρυ. Ο Άγγελος Παπαδόπουλος, με τους προσεκτικούς και ευαίσθητους φωτισμούς του, συντονίζεται με το όλο ύφος της παράστασης και δημιουργεί την κατάλληλη υποβλητική ατμόσφαιρα σε όλη τη διάρκεια του οπτικοακουστικού θεάματος. Τέλος, η κατανυκτική σκηνική δομή και οι λιτές ενδυματολογικές επιλογές από την Άση Δημητρολοπούλου έρχονται να συμπληρώσουν τον μαγνητισμό που αναδίδει ο χώρος μέσα στον οποίο εκτυλίσσεται η θεατρική δράση.

 

Η ερμηνεία:

Μέσα στη συνθήκη – οπτική, ακουστική, σκηνική – εμφανίζεται η πολυσχιδής Ελένη Κοκκίδου επί σκηνής ως Φλέρυ. Όχι, δεν εμφανίζεται ως Φλέρυ, είναι πράγματι η ενσάρκωση της Φλέρυς. Είναι εύθραυστη, ευαίσθητη, μελωδική, βαθιά συναισθηματική, αφοπλιστικά ειλικρινής, εμμονική, παραληρηματική, όλα αυτά μαζί, σε κάθε της κίνηση, κάθε της βλέμμα, κάθε έκφραση του προσώπου, κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της, κάθε τραγούδι που αφήνει να ξεχυθεί από την ψυχή της, κάθε δάκρυ που κυλά στο μάγουλό της. Κάθε μέλος του σώματός της είναι άψογα ευθυγραμμισμένο με όσα ακούγονται από το στόμα της, ακόμα και με τον ενδιάμεσο ρυθμό της ανάσας της. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια –αν υπάρχουν– μεταξύ της υποκριτικής και της ενσωμάτωσης της Φλέρυς. Από την αρχή μέχρι το τέλος της επί σκηνής δράσης ο θεατής ελκύεται από μια αξιοθαύμαστη δύναμη, που του δημιουργεί την επιθυμία να είναι προσηλωμένος στη Φλέρυ. Όχι, η Ελένη Κοκκίδου δεν ερμηνεύει έναν ακόμα βιογραφικό μονόλογο· μεταμορφώνεται κυριολεκτικά σε ένα πλάσμα ικανό να μας συμπαρασύρει στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού του, στον ταραχώδη ψυχισμό του, αλλά και στην ουράνια μελωδία της ύπαρξής της. Αν το ηχηρό και από καρδιάς χειροκρότημα του κοινού είναι η ελάχιστη δικαίωση του καλλιτέχνη, τότε η Ελένη Κοκκίδου δικαίως το εισπράττει.

 

Συντελεστές

 

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου

Μαζί της επί σκηνής ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπέκας

Γραφιστικά: Πέτρος Παράσχης

Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

 

Σταθμός Θέατρο: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο

Παραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή 21:00

Εισιτήρια: Στο ταμείο του θεάτρου (τηλ.:  2105230267)

και ηλεκτρονικά: Το Τραγούδι της Φλέρυς 3ος χρόνος | Εισιτήρια online! | More.com

Πηγή πρώτης δημοσίευσης: Το τραγούδι της Φλέρυς στο θέατρο Σταθμός