«Οι φλόγες θέριευαν συνεχώς, οι κραυγές του απεγνωσμένου πλήθους στην αποβάθρα ακούγονταν ένα μίλι μακριά. Είχαν να επιλέξουν μεταξύ τριών ειδών θανάτου: τη φωτιά πίσω τους, τους Τούρκους που παραμόνευαν στα σοκάκια και τον ωκεανό μπροστά τους…. Στα σύγχρονα χρονικά, δεν υπάρχει πιθανώς κάτι που να μπορεί να συγκριθεί με εκείνη τη νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου στη Σμύρνη». (Οράν Ράμπερ)
Σμύρνη 1922
Πόσα κορμιά απ' το
μαχαίρι να γλιτώσουν
και το ποτάμι της φωτιάς
που αργοκυλά
φόρο του αίματος οι αθώοι
θα πληρώσουν
μες στο λιμάνι που οδηγεί
στο πουθενά.
Κι αν τα καράβια είναι
δίπλα αραγμένα
όποιος τολμήσει στα
σκοινιά να κρεμαστεί
κεφάλια πέφτουνε στη
θάλασσα κομμένα
απ' τη λεπίδα του σπαθιού
στην κουπαστή.
Πόσες ψυχές σε μία βάρκα
να χωρέσουν
να βγούνε σώες στον
αντίπερα ακτή
και στης στεριάς την
αγκαλιά γλυκά να πέσουν
πριν του βυθού ανοίξει η
καταπακτή.
Είναι το κύμα το θολό της
μνήμης μνήμα
δίχως πανιά τα χέρια
γίνονται κουπιά
παραμονεύει ο φονιάς στο
κάθε βήμα
κι είναι αχόρταγα της
νύχτας τα στοιχειά.
Πού να βρει μιαν άσπρη
πέτρα ν' ακουμπήσει η προσφυγιά
να ξεφύγει την ορφάνια,
να μη ζήσει στη σκλαβιά
του ξεριζωμού ο δρόμος
μία κόκκινη γραμμή
κι αν βρεθεί μια στάλα
τόπος, είναι μαύρο το ψωμί.
© Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου