ΒΥΘΟΣ

 

ΒΥΘΟΣ

 

Βυθιζόμαστε˙ πώς δεν το βλέπεις; Είμαστε συγκάτοικοι στο έλος που τα βατράχια κοάζουν ανελέητα, αποδομούν συστηματικά κάθε λογική σκέψη και πράξη, διατηρούμε μόνο το κεφάλι στην επιφάνεια, τα χέρια μας, τα πιο επιδέξια εργαλεία μας, πλατσουρίζουν αδέξια πάνω στο βούρκο, οι πιτσιλάδες θολώνουν το οπτικό πεδίο, τα πόδια μας πεταλίζουν ένα ιδεατό ποδήλατο σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να αποφύγουμε το ρούφηγμα της δίνης στην άπνοια, βιώνουμε την πλήρη ακινησία με αναίτιους στροβιλισμούς στο ίδιο πάντα σημείο, η απόσταση από την ακτή της επιθυμίας και της προσδοκίας παραμένει αμείωτη.

Τα ρολόγια εξακολουθούν τους βασανιστικούς αναπότρεπτους κύκλους, οι μέρες στραγγαλίζονται στις θηλιές των υποχρεωτικών κινήσεων σε στημένες παρτίδες σκάκι, το υπερτροφικό εγώ ενθουσιάζεται σε κάθε προσπάθεια αναρρίχησης πριν τσακιστεί με το κεφάλι, οι αόρατες αλυσίδες που κρατούν σφιχτά δεμένα τα μέλη μας καταπνίγουν τον αυθορμητισμό και επιτρέπουν μόνο τη συμμετοχή σε διαδικασίες τυπικές, οριοθετημένες εκ των προτέρων από τους εντεταλμένους διακινητές των άνωθεν εντολών,  η διανομή αναπνευστήρων γίνεται με αργούς ρυθμούς με κριτήριο τον προσδόκιμο παραγωγικό χρόνο, οι άτεγκτοι χρονομετρητές απαλλάσσουν το τοπίο από τα αδύναμα πλάσματα, ο βυθός μεριμνά για τη σιωπηρή αποσύνθεση, προσαρμοζόμαστε στη συμβίωση με τα δηλητηριώδη απόβλητα, συναινούμε παθητικά στον ακρωτηριασμό του ανθρωπισμού, δηλώνουμε εκούσια υποταγή και άκριτη υπακοή στις διαταγές.

Το κλείστρο του φόβου ηχεί ακατάπαυστα, οι αδέσποτες σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών σφυρίζουν ανεξέλεγκτες στον αέρα, καλύπτουμε τα κεφάλια μας σαν κυνηγημένες στρουθοκάμηλοι, σηκώνουμε δειλά το βλέμμα, ευγνωμονούμε τη θεά Τύχη που το στόχαστρο σημαδεύει κάθε φορά κάποιον διπλανό μας, κάποιον μέχρι χτες κατ’ όνομα φίλο ή γνωστό, θεωρούμε αναπόφευκτη την πτώση του, ασκούμαστε στην προσωρινή διαφυγή, καταργούμε τη δράση και αποκλείουμε την αντίδραση, συρρικνώνουμε το παρόν για να απωθήσουμε στο άγνωστο - ίσως ανύπαρκτο - μέλλον τη γεύση του τέλους.

Βυθιζόμαστε˙ μη μου κρατάς το χέρι, η πορεία αυτή είναι μονόδρομη και μοναχική…

 

© Δημήτρης Φιλελές

Ευχαριστώ θερμά τον διαδικτυακό λογοτεχνικό τόπο e-musa.gr που φιλοξενεί το σύντομο σημείωμά μου στην ενότητα "Εντός των τειχών".

Πηγή : e-musa.gr - Βυθός