ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ

Καταξίωση

Κάποτε η κοινωνική καταξίωση ήταν συνυφασμένη με την πνευματική καλλιέργεια, την αξιοπρέπεια, την ευγένεια, το μέτρο και την αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο. Αυτές οι αρχές όμως δεν εξυπηρετούσαν ούτε την εγωιστική επιδεικτικότητα, ούτε τον καταναλωτισμό, ούτε ασφαλώς τον άκρατο πλουτισμό. Κάποιοι σκέφτηκαν, λοιπόν, και οργάνωσαν την αλλαγή των κανόνων διά της ανοχής ή της σιωπηρής συνενοχής.

Έτσι τα ηνία της κοινωνίας παραδόθηκαν στους κάθε λογής εικονοπλάστες, που επέβαλαν τα νέα κοινωνικά πρότυπα και σταθμά. Το φαίνεσθαι επικράτησε του είναι, με αποτέλεσμα την αποθέωση του θεαθήναι. Και φτάσαμε στην καταξίωση μέσα από τη συνολική επιφάνεια των τετραγωνικών μέτρων της κύριας και της εξοχικής κατοικίας, την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου και τον αριθμό των εβδομαδιαίων εμφανίσεων στους ευαγείς νυχτερινούς χώρους διασκέδασης και λουλουδοπολέμου.

Ήταν προφανές ότι αυτό δεν μπορούσε να διαρκέσει πολύ. Και αφού το φαίνεσθαι είχε πλέον καταρρακωθεί και το είναι είχε εκμηδενιστεί, υπήρχε ανάγκη άμεσης και δραστικής αλλαγής των κριτηρίων.

Περάσαμε, λοιπόν, από την καταξίωση του φαίνεσθαι στην καταξίωση του κρύπτεσθαι.

Χρειάστηκε γι’ αυτό η υπερπροβολή και υπερέκθεση μιας μικρής ομάδας «επιφανών» προσωπικοτήτων, που σύντομα ίππευσαν το καλάμι και όλα μπήκαν στον αυτόματο πιλότο.

Με εύκολους πλέον στόχους, φτάσαμε να βιώνουμε την κοινωνική καταξίωση της αφάνειας και της ανωνυμίας, πίσω από το απόρθητο οχύρωμα του πληκτρολογίου, απ’ όπου κάθε «κανένας» μπορεί να στοχεύει, να  πυροβολεί, να τραυματίζει ή και να σκοτώνει κατά βούληση.

Ζούμε την κοινωνική καταξίωση της εφήμερης αναγνωρισιμότητας, της   χυδαιότητας, της αγένειας, της βιαιότητας, της τυφλής εκδικητικότητας, της ανάδειξης της ασημαντότητας, της επίπλευσης του τίποτα στη δίνη του πουθενά.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες σήμερα κάποιες ελπιδοφόρες φωνές και παρουσίες σπάνε τα στεγανά και τους αόρατους φραγμούς, τολμούν να εκτεθούν και να εκθέσουν όχι τα πρόσωπα, αλλά την αφόρητη πραγματικότητα, να σαρώσουν τα απορρίμματα της αμετροέπειας και της αναξιοκρατίας.

Αρκεί να μην έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη βαλβίδα εκτόνωσης (από τις πολλές που διαθέτει) του σαθρού οικοδομήματος, που αδίστακτα και ανάλγητα θυσιάζει τους διάττοντες αστέρες του, προκειμένου να περισώσει την ύπαρξή του με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο και να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη των απωλειών.

Ας είναι να έχουμε ήδη αγγίξει το σκοτεινό πυθμένα του βαρελιού, ώστε να νιώθουμε επιτέλους πραγματικά ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να εγκαταλείψουμε το εκτυφλωτικό φως των προβολέων και να βγούμε πάλι στο αληθινό φως.

 

© Δημήτρης Φιλελές

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021