ΕΔΩ...

ΕΔΩ...

Τύμπανα τροπαιοφόρα

οι καρδιές που πάλλονται

σάλπιγγες νικητήριες τα συνθήματα

που ζεσταίνουν τη χειμωνιάτικη νύχτα

πόθος λαμπαδηδρόμος

φλογίζει τα διψασμένα μάτια

για δικαιοσύνη και ελευθερία

βήμα ταχύ αποφασιστικό 

ποτάμι αφρισμένο από την κοίτη της σιωπής 

σπάζει το φράγμα

πλημμυρίζει τους αβάδιστους δρόμους

κορμιά σφριγηλά αναρριχώνται στα κάγκελα

κυματίζουν θάλασσα απέραντη

κάτω από πλαταγιστές σημαίες

γροθιές σφιγμένες ηδονικά

φλέβες διασταλμένες εκρηκτικά

απολαμβάνουν τον πυρετό της ιστορίας

πλακάτ λογχοφόρα σπαθίζουν

το μαυροφορεμένο ορίζοντα

απαιτώντας διέξοδο στο φως

τρεις λέξεις ηλεκτρίζουν τα καλώδια

ανθίζουν στον αέρα

ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα

ιερή μέθη αδελφοσύνης απλώνεται

τινάζοντας μακριά τον ιστό της φοβέρας

το θυσιαστήριο είναι έτοιμο

να δεχτεί πηχτό αχνιστό αθώο αίμα

η πρώτη εκπυρσοκρότηση θρυμματίζει

τον καθρέφτη της υποκρισίας

μια κόκκινη γραμμή ορίζει την αλήθεια

το τέρας αποκαλύπτει τη φρικαλέα όψη του

οι ριπές διασταυρώνονται με το άοπλο όραμα

ο ήχος των όπλων διαπερνά τις φωνές

οι ερπύστριες μαστιγώνουν το οδόστρωμα

ο εκτυφλωτικός προβολέας εστιάζει 

στη σκηνή του μαρτυρίου

οριοθετεί το μονοπάτι της αδελφοσφαγής

χωρίς ενδοιασμό, χωρίς αιδώ

το ανδρείκελο της παραφροσύνης διατάζει

το ανδρείκελο της υποταγής εκτελεί

η πύλη της αποθέωσης

τσακίζει, υποχωρεί, καταρρέει

σμήνη άπτερων αγγέλων αιωρούνται

πριν τη μοιραία πτώση στα χέρια

των φιδογέννητων δήμιων

η πύλη της κόλασης

τους υποδέχεται διάπλατα ανοιχτή

ατάραχοι υπομένουν τα βασανιστήρια

αμετάπιστοι οραματίζονται το μέλλον

υπογράφουν ένας ένας

τις ωχρές σελίδες του μαρτυρολόγιου

με μια μικρή κόκκινη κηλίδα

αμετανόητοι βαδίζουν

στην κορυφογραμμή του χρέους

ο Σπύρος, ο Διομήδης, ο Σωκράτης, ο Βασίλης, ο Αλέξανδρος…

σε γιορτινό τραπέζι ανταμώνουν 

τον Γρηγόρη, τον Σωτήρη, τον Παναγιώτη,  τον Νικηφόρο, τον Γιώργη…

θανάτω θάνατον πατήσαντες

με τσάμικο λεβέντικο χορό

μια φέτα ήλιο φορώντας στ’ αχτένιστο κεφάλι

μυστήρια άχραντα το σώμα και το αίμα τους

μετάληψη κι αντίδωρο προσφέρουν

στου αφέντη λαού τη χάρη

με τις παλάμες υψωμένα αρτοφόρια

γεμάτα μικρά μικρά κομμάτια γαλανό ουρανό

διαβαίνουν σιωπηλοί ανάμεσα στο πλήθος

της δικαίωσης τη μέρα καρτερώντας

νερό και ξίδι φέρτε, αδέρφια

να πλύνουμε τις μυροβλήτισσες πληγές

να πάρουμε τη μαγιά της λευτεριάς

από το ψυχωμένο χέρι τους

όρθιοι να σταθούμε μέσα μας

αποξαρχής να πλάσουμε τον κόσμο.

© Δημήτρης Φιλελές

Παρασκευή 16 Νοέμβρη 2018