ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ

Έργο του Σύριου γλύπτη Ναζίρ Αλί Μπαντέρ

Αναστάσιμο

Μ’ έναν μακρύ μακρύ σταυρό, λιβάνι κι αγιοκέρια 

μ’ ευλάβεια, κατάνυξη και υψωμένα χέρια 

σε Σένα δέονται οι πιστοί, Σε κράζουνε Σωτήρα 

και Σου ζητούν το δίκαιο στου καθενός τη μοίρα.

Το όνομά Σου φέρνουνε με σεβασμό στα χείλη 

κι ακοίμητο κρατούν για Σε στο σπίτι τους καντήλι 

τα κρέατα νηστεύουνε, τυριά, αυγά και λάδι 

μπροστά Σου μετανίζουνε πριν κοιμηθούν το βράδυ.

Της ηθικής αμύντορες και της οικογενείας 

αιτούνται συγχωρήσεως και χάρης ουρανίας 

την πόρτα του Παράδεισου στα όνειρά τους βλέπουν 

της πίστης τους παρέκκλιση καμιά δεν επιτρέπουν.

Κι ενώ θα πρόσμενε καθείς ο κόσμος μας να λάμπει 

να λουλουδίζουν τα βουνά και να γελούν οι κάμποι 

κάτι παθαίνουν οι πιστοί κι αθώοι χριστιανοί Σου

και με αθώων αίματα ματώνουν τη γιορτή Σου.

Άλλος σκοτώνει γείτονα για μία χούφτα χώμα 

άλλος το άδικο γεννά με την ψευτιά στο στόμα 

πόλεμο κάνει ο τρανός να φέρει την ειρήνη 

και για της δίψας τη φωτιά αίμα μονάχα πίνει.

Αδέλφια αλληλοσφάζονται για την περιουσία 

όταν της πατρικής σκιάς εκλείψει η παρουσία 

κι οι δικαστές που ορκίστηκαν για να τηρούν τον νόμο 

καταδικάζουν τους φτωχούς και τους πετούν στον δρόμο.

Κοπάδια αλέθει η μηχανή για δόξα και για χρήμα

- κάποιοι μετάνοια ζητούν λιγάκι πριν το μνήμα- 

κι οι αφεντάδες μάχονται για την αθανασία

μα την ψυχή στον διάβολο πουλούν για εξουσία .

Και ρασοφόροι Σου πολλοί στα μοναστήρια αράζουν

και στ’ όνομά Σου τους πιστούς ευθύς ξεπαραδιάζουν 

της ανημποριάς έμποροι το σπίτι Σου ρημάζουν

κοπρόσκυλα τεμπέλικα που τ’ αχαμνά τους λιάζουν.

Και μια γριά γειτόνισσα συχνομεταλαβαίνει

μα όσα σέρνει η σκούπα της σ’ όλο τον κόσμο σέρνει

το σώμα και το αίμα Σου ρουφάει απ’ το κουτάλι 

στις αμαρτίες άφεση για ν’ αρχινήσει πάλι.

Χριστός Ανέστη, το λοιπόν, μα με ελπίδες φρούδες 

στης παρακμής τον συρφετό, στους όπου γης Ιούδες 

που χρόνια Σε σταυρώνουνε κι Ανάσταση γιορτάζουν 

τα σάπια τα κουφάρια τους που τη χολή ξεβράζουν. 

Χριστός Ανέστη και σ’ εσάς που χρόνια καρτεράτε 

της λευτεριάς την άνοιξη κι όλο μαυροφοράτε 

μ’ αν δεν σηκώσετε σπαθί, δεν φεύγετε απ’ τον πάτο 

και πάλι θα ‘στε το αρνί μες στου βοσκού το πιάτο.

© Δημήτρης Φιλελές