ΑΓΩΝΙΑ

Αγωνία

Αφουγκράζομαι την αγωνία σου, συνάνθρωπε

ακούω το βήμα σου που παίρνει λάθος δρόμο στο σκοτάδι 

ακούω την ανάσα σου που ασθμαίνει στον ανήφορο της απουσίας 

ακούω τον λυγμό σου που πνίγεται στο βυθό της απογοήτευσης

αφουγκράζομαι την αγωνία σου, συνάνθρωπε

είμαστε συγκάτοικοι έξω από το πλαίσιο της εικόνας 

τα κελιά μας δεν έχουν πια τοίχους 

για να γράψουμε τις σκέψεις μας στην απομόνωση 

τα παράθυρά μας δεν έχουν πια σίδερα 

για να κοιτάξουμε με λαχτάρα το φως της ανατολής 

οι δεσμοφύλακες δεν κρατούν πια μαστίγιο 

για να φοβερίσουν την αδύναμη σάρκα μας 

οι φυλακές μας δεν έχουν πια κλειδαριές 

για να προσδοκούμε τη στιγμή της ελευθερίας 

είμαστε ισοβίτες κατάδικοι της υποκρισίας 

υπάρχουμε δίχως να ζούμε την πραγματικότητα 

οι αισθήσεις μας είναι αδρανείς 

σε παρατεταμένη χειμερία νάρκη

αφουγκράζομαι την οδύνη σου, συνάνθρωπε 

ντρέπομαι για κάθε στιγμή που ξεπαγιάζεις απροστάτευτος 

ντρέπομαι για κάθε μέρα που καταδέχεσαι τα αποφάγια της φιλανθρωπίας 

ντρέπομαι που εξακολουθώ να ονομάζομαι άνθρωπος

αφουγκράζομαι την οδύνη σου, συνάνθρωπε

το θεριό της πείνας τριγυρνά ελεύθερο ανάμεσά μας

θερίζει τις ελπίδες της μέρας και τα όνειρα της νύχτας 

τρέφεται με το αίμα της αδελφοσφαγής 

το θεριό της απελπισίας σπέρνει τον σιχαμερό σπόρο του στα σπλάχνα μας

εξανεμίζει την έσχατη εστία αντίστασης 

απέναντι στον προδιαγεγραμμένη αυτοχειρία της ανθρωπιάς

οι σαράφηδες ξεπουλάνε τα κομμάτια του σπασμένου ουρανού 

οι έμποροι του θανάτου ζυγιάζουν τη ζωή με αδέσποτες σφαίρες

οι νομοθέτες δικαιώνουν του Κάιν τους αιμοδιψείς απογόνους

οι κυβερνήτες παραδίνουν σώμα και ψυχή στης εξουσίας τη μέθη

μην απελπίζεσαι, συνάνθρωπε

μην πάψεις για το δίκιο να παλεύεις

μην πάψεις για την αγάπη να μάχεσαι 

μην πάψεις στους ανθρώπους να πιστεύεις

μην κάνεις τούτο το απλόχερο δώρο

σ’ εκείνους που χρόνια ολόκληρα προσμένουν τη μέρα

που θα τους χαρίσεις τη ζωή σου για ένα πιάτο φαΐ

σήκωσε ψηλά το κεφάλι

το πιο ισχυρό σου όπλο

κοίταξε με αφοβιά την αλήθεια κατάματα

ετούτη η γης με τα βουνά και τα ποτάμια της

με τις θάλασσες και τις στεριές της και τον ουρανό της

είναι δική μας 

είναι των παιδιών μας

είναι των παιδιών όλου του κόσμου

η ζωή μας, να το ξέρεις, είναι μονόδρομος.

© Δημήτρης Φιλελές