ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μου λένε καλημέρα το πρωί

τα ρούχα στο απέναντι μπαλκόνι

οι άνθρωποι σκυμμένοι και βουβοί

στης θλίψης τυλιγμένοι το σεντόνι.

Με μια θηλιά μας δένει το σκοινί

προβάλλει τη ζωή μας στην οθόνη

το χέρι που τα νήματα κινεί

αθόρυβα μας σπρώχνει στην αγχόνη.

Παγώνει στο φλιτζάνι ο καφές

και κρέμεται στα χείλη το τσιγάρο

ποια άνοιξη χαμένη πάλι κλαις

ποιο δάκρυ σου κρυφό θέλεις να πάρω;

Βουλιάζουν στη σιωπή οι Κυριακές

τα λόγια στην ομίχλη σκεπασμένα

αόρατες μας κλείνουν φυλακές

με τα φτερά του φόβου απλωμένα.

Καράβια που πεθαίνουν στο βυθό

και μια σκουριά που τρώει τα σωθικά τους

οι μέρες καραβάνια στο κενό

σαν τα πουλιά γοργό το πέρασμά τους.

Στους τοίχους ξεθωριάζουν οι στιγμές

καπνός οι αυταπάτες στο ταβάνι

στο πάτωμα ανοίγουν οι ρωγμές

στεγνώνει της ελπίδας το μελάνι.

© Δημήτρης Φιλελές

Το ποίημα είναι δημοσιευμένο στο συλλογικό έργο "Χρώματα Ψυχής" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Όστρια.