Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Με την πρώτη ανοιξιάτικη λιακάδα τα χιόνια στις βουνοκορφές αναπολούν την πρωτινή μορφή τους. Οι δροσοσταλίδες, διστακτικά, μια-μια κατρακυλούν ανάλαφρες πάνω στην παγερή μάζα. Ύστερα κι άλλες κι άλλες, πιο αποφασιστικά, παρασύρουν στο πέρασμά τους τις λιωμένες χιονονιφάδες. Ώσπου βρίσκουν πέρασμα μυστικό, τρυπώνουν στις σχισμάδες των βράχων, μεταμορφωμένες πια σε ρέοντα υδάτινο όγκο.

Χορεύουν, στροβιλίζονται, παλεύουν να ξεφύγουν απ' την πέτρινη παγίδα, να λευτερώσουν τη ζωντάνια τους. Για μια στιγμή αγκαλιάζονται όλες μαζί, τα στήθια τους φουσκώνουν με περηφάνια και ξεχύνονται ασταμάτητες στο γνώριμο από χρόνια μονοπάτι.

Γίνονται ποτάμι που κυλά˙ σιωπηλό και πολύβουο συνάμα, ήρεμο για κάμποσο κι αναμαλλιασμένο ξανά, που στο διάβα του ξεσηκώνει τ' άψυχα της φύσης κι ό,τι άλλο σταθεί εμπόδιο στο ορμητικό κατέβασμά του. Πέτρες και κλαδιά, ζούδια μεγάλα και μικρά μάταια γυρεύουν να γλιτώσουν τον τρελό χορό του. Συνταξιδιώτες αθέλητοι στον ξέφρενο ρυθμό του θ' ακολουθήσουν τα  γοργά βήματά του ως το τέλος. Ως εκεί που θα τ' απιθώσει όλα, εξοντωμένα, στην πηχτή λάσπη των εκβολών του.

Μ' αυτό και πάλι δεν θα κοπάσει, δεν θα πάψει να κυλά. Γιατί τώρα είναι η ευλογημένη ώρα που γίνεται ένα με τη μάνα θάλασσα, τη μήτρα που το φέρνει στη ζωή. Δένεται μαζί της κάτω απ' το φως του ζωοδότη ήλιου. Ωσότου κι αυτός, πατέρας στοργικός, το τραβήξει απαλά κοντά του, τ' αφήσει να λικνιστεί μετέωρο στο στερέωμα, για να σμίξει, στο τέλος, με τ' αδέλφια του τα σύννεφα.

Κι όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, πάλι θα γίνει γόνιμη βροχή ή τρελή χιονονιφάδα, για να στεφανώσει τα αγέρωχα κορφοβούνια, προσμένοντας καρτερικά την πρώτη ανοιξιάτικη λιακάδα...