Φωνή

Φωνή

Βάλε, ψυχή μου, λίγη δύναμη ακόμα 

να ξεκολλήσει η οργή σου απ’ το χώμα 

πάρε τα πάνω σου, στα πόδια σου κρατήσου 

λεύτερη θέλω να ακούσω τη φωνή σου.

Βγες με τον ήλιο στης φωτιάς το ανηφόρι 

με του ανέμου τα φτερά για πανωφόρι 

της φυλακής σου το παράθυρο να σπάσεις 

μέχρι να βρεις πηγής νερό να ξεδιψάσεις.

Απ’ τα στενά περάσματα ανοίγεις δρόμο 

ποιες αμαρτίες σου βαραίνουνε τον ώμο 

πόσες στροφές μες στον λαβύρινθο ν’ αντέξεις

βουνό το ψέμα, ποια αλήθεια να πιστέψεις;

Παίξε, ψυχή μου, ως το τέλος το παιχνίδι 

ό,τι σου μένει η χαρά απ’ το ταξίδι 

κι αν το πρωί σε ξημερώνει πάλι μόνη 

κράτα σφιχτά στα δυο σου χέρια το τιμόνι.

Διώξ’ τη σκουριά απ’ του καθρέφτη σου το μάτι 

και των φιλιών τη ζωντανή οφθαλμαπάτη 

τη φλόγα κρύψε στο καντήλι να μη σβήσει 

έρχεται πάντα ανατολή μετά τη δύση.

Στου κόσμου τα χαλάσματα σαν περιστέρι 

τρομάζεις τον φονιά που σου ’στησε καρτέρι 

άνιση μάχη, μα στο τέλος θα νικήσεις 

το φίδι πάνω στο κεφάλι θα πατήσεις.

© Δημήτρης Φιλελές

Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Ομηρία - 1922 μ.Χ."