Σκελετόβραχος
Τις νύχτες
στέκεις σιωπηλός και αρμενίζεις
μα το αλάτι
σου κουφώνει τα θεμέλια
ποιας
νιότης πεθυμιά στα δόντια μουρμουρίζεις
ποιες
θύμησες μες στην παλάμη σου κουρέλια.
Γυμνό
παγώνει τ' όνειρό στη λαμαρίνα
χτυπά
καμπάνα θλιβερή, σήμα κινδύνου
στην άβυσσο
σταυρούς καρφώνει η σειρήνα
βουβός
ξεσπά λυγμός του επιτάφιου θρήνου.
Στοιχειά
στήνουν χορό στο μανιασμένο κύμα
του γραίγου
τ' άγριο θεριό παραμονεύει
ποιος πρώτος
θα σταθεί ορθός μπροστά στο νήμα
ζωή θηλιά
σφιχτή σαν φίδι αργοσαλεύει.
Όπου
σταθείς σε κυνηγά τ' ανεμοβρόχι
νύχτα
αφέγγαρη στεγνή η ψυχή σκεβρώνει
το φως
βυθίζεται στου χρόνου την απόχη
γι' αλλού
τραβάς κι αλλού σε σπρώχνει το τιμόνι.
Στο
σκελετόβραχο σαπίζει το κουφάρι
ό,τι
απομένει απ' τη ζωή μια χούφτα αλάτι
άδειο σαν
στόμα πεινασμένο το αμπάρι
το μπάρκο
το στερνό μια μαχαιριά στην πλάτη.
© Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου