 |
| Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος |
ΑΚΟΥΣΤΕ...
ΤΟ ΣΒΗΣΜΕΝΟ ΦΑΝΑΡΙ
θά ῾θέλᾳ - λέει- ν᾿ ἀφήσω στὸν
καθένα σας αὐτὸ τὸ βλέμμα
τοῦ ἤρεμου θαυμασμοῦ μπροστὰ στὸ λιόγερμα. Θά ῾θέλᾳ ἀκόμη νὰ σᾶς ἀφήσω τὸ περίλυπο ἄκουσμα τῆς ἔρημης φωνῆς τοῦ ἰχθυοπώλη στὰ πρωινὰ τοῦ Ἰουλίου καὶ τὸ βόμβο τῆς μέλισσας μέσα σ᾿ ἕνα τριαντάφυλλο ἢ τὸ ἄηχο «ἄχ» μιᾶς λευκῆς πεταλούδας πλάι στὸ μὼβ λουλούδι. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα θά ῾θελᾳ νὰ σᾶς ἀφήσω τὸν τρόπο τῆς ἀλλαγῆς τῶν χρωμάτων πρὸς τὸ ἀσῆμι καὶ τὸ ρόδινο ὅταν ἡ πόρτα κλείνει καὶ σκοτεινιάζουν τὰ δωμάτια κι ὡστόσο οἱ καθρέφτες διατηροῦν ἀνέπαφη τὴν εἰκόνα τῆς θάλασσας, γι᾿ αὐτὸ γαλανίζουν τὰ σεντόνια στὸ μεγάλο γαμήλιο κρεβάτι τῶν νεκρῶν. Θά ῾θελα ἀλλὰ τούτη τὴν ὥρα μὲ πρόλαβε ὁ Ἀόρατος, ὁ Πανταχοῦ καὶ Πάντοτε Παρών, μοῦ ῾σβησε τὸ φανάρι καὶ πιὰ δὲ βλέπω οὔτε νὰ δείξω τίποτα κι οὔτε νὰ περπατήσω. |
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου