ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Πηγή φωτο : aparaskevi-images.gr

Δημοψήφισμα, λοιπόν! Την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 ο ελληνικός λαός καλείται με ελεύθερη βούληση να αποφασίσει για τη μοίρα του τόπου, της οικογένειάς του, της εργασίας του, της σύνταξής του και για το μέλλον των παιδιών του. Κι όλα αυτά, με ένα "τικ" δίπλα σε μια λέξη!

Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, ξεκάθαρα και εύκολα, ποιος Έλληνας μπορεί να πιστέψει ότι θα μπορούσε, ως απλός πολίτης αυτού του κράτους, να του δοθεί τόσο μεγάλη και τόσο αποφασιστική εξουσία;

Αν η γνώμη του μετράει τόσο πολύ για το μέλλον αυτής της χώρας, γιατί βομβαρδίζεται  ανηλεώς σε 24ωρη βάση από τους έμμισθους κοντυλοφόρους των ΜΜΕ και δεν αφήνεται να αποφασίσει απερίσπαστος αυτό που πραγματικά επιθυμεί για την ίδια τη ζωή του με τα δικά του κριτήρια;

Αν η ψήφος του λαού πράγματι αξίζει όσο του λένε, γιατί οι κομματικοί στρατοί έχουν εξαπολύσει εναντίον του βάρβαρη επίθεση πλύσης εγκεφάλου με κάθε μέσο, αρκεί κάθε πλευρά να επιτύχει το επιθυμητό γι' αυτήν αποτέλεσμα και να πανηγυρίζει το βράδυ της Κυριακής;

Αν δημοσιογράφοι και πολιτικοί κόπτονται για το καλό μας, γιατί ο από κοινού κανιβαλισμός τους μας έχει οδηγήσει σε εμφύλια σύγκρουση; Και επειδή μας έχει ξανασυμβεί στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν, μόνο μια αιτία τους οδηγεί ως εκεί : το (κοινό) συμφέρον.

Πώς μπορούμε να απαντήσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε ένα τέτοιου μεγέθους δίλημμα που κάποιος άλλος μας θέτει με τον τρόπο που αυτός επιλέγει με ένα ξερό ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Τι σημαίνει το ΝΑΙ, όλοι το γνωρίζουμε ήδη : Νέα οικονομικά (και όχι μόνο) μέτρα, που θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν και να αιμοδοτήσουν όσοι δε μπορούν να ξεφύγουν από τη μέγγενη του αδηφάγου κράτους αλλά και οι απόγονοί τους.

Τι σημαίνει το ΟΧΙ, όλοι το υποψιαζόμαστε (όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε) : Πιθανή πτώχευση της χώρας εντός ή εκτός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, χρεοκοπία και κατ' όνομα, επανεκκίνηση της ζωής μας από μηδενική βάση.

Ποιος Έλληνας είναι διατεθιμένος να υποστεί μια από τις δύο συνέπειες αυτής της προοπτικής;

Παρά τις όποιες αναφορές στους γονείς μας που επιβίωσαν από τον πόλεμο και πως έτσι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς, προς το παρόν βλέπω την αγωνία των Ελλήνων για τα ΑΤΜ, τα supermarkets και τα βενζινάδικα - δυστυχώς δεν είδα μέχρι σήμερα την ίδια αγωνία και για τις ουρές των συσσιτίων, για τους άστεγους ή για όσους αυτοκτόνησαν λόγω μνημονίων.

Θεωρώ, αφού και η δική μου ψήφος είναι ισάξια και ισοβαρής με όλες τις άλλες, ότι το πραγματικό δίλημμα σχετίζεται με την επιλογή του τρόπου θανάτωσής μου. Σε ένα τέτοιο δίλημμα αρνούμαι να συναινέσω. Αφήνω αυτή τη χαρά στους εντός και εκτός Ελλάδας δήμιους.

Θεωρώ ότι το ερώτημα σχετίζεται με το πού η επόμενη γενιά Ελλήνων επιστημόνων και εργατών μεταναστών θα ξεπουλήσει τη δύναμή της. Αρνούμαι επίσης να υποθηκεύσω το μέλλον τους.

Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες μου που σε τέτοιους δύσκολους καιρούς γίνομαι δυσάρεστος.

Υμέτερος και στο επανιδείν.

Μετά λόγου γνώσεως, Δημήτρης Φιλελές