Να το ξέρουν ότι τους ξέρουμε. Τους έχουμε καταλάβει. Δεν τους φοβόμαστε και δεν τους λογαριάζουμε. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε, να παλέψουμε και να τους διώξουμε. Αν κάποιος πρέπει να εγκαταλείψει αυτόν τον τόπο, είναι εκείνοι που δεν αγωνίστηκαν ποτέ γι' αυτόν. Είναι εκείνοι που οι παππούδες τους, συνεργάτες όποιων και όσων βάρβαρων κατακτητών πέρασαν απ' την Ελλάδα, φρόντισαν να έχουν να τρώνε και τα δισέγγονά τους. Φτάνει πια. Αρκετά έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν, ρήμαξαν πάνω στην καμπούρα του φιλότιμου και μωροπίστευτου "καραγκιόζη". Επιτέλους, ας θυμούνται ότι "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος". Τους αφιερώνω τις "Ακρίδες" :
Πρώτες ήρθαν οι ακρίδες και ρημάξαν τη
σοδειά
κι από πίσω τους οι μύγες που
γουστάρουν τα σ@@τά.
Το 'ριξαν στο φαγοπότι να γεμίσει η
κοιλιά
με τα κοφτερά τους δόντια μες στη σάρκα
μας βαθιά.
Κλέψαν των παιδιών τον ύπνο άγρια
χαράματα
φάγαν του φτωχού το δίκιο, όνειρα κι
οράματα.
Φόρο βάλαν στον αέρα, να μας κόψουν τη
μιλιά
να 'ναι η ζωή φοβέρα, τ’ αύριο χωρίς
δουλειά.
Δεν τους μάθαν στα σχολειά τους, τα
μεγάλα και τρανά
πόσα χρόνια ιστορία γράφει η φούστα
τους τσολιά.
Δεν διαβάσαν Μακρυγιάννη απομνημονεύματα
:
« ‘Οσο να μας τρώνε όλοι, μένει πάντοτε
μαγιά. »
Τόπος όλος από πέτρα, δεν κολλάει η
σκουριά
ήλιος, μαρμαροκολόνες και πανιά
ορθάνοιχτα.
© Δημήτρης Φιλελές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου