ΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ...

Ήταν ένα συνηθισμένο απόγευμα στην οδό Αδριανού στο Μοναστηράκι. Με τα τουριστικά καταστήματα ανοιχτά, με τους τουρίστες να πηγαινοέρχονται και να περιεργάζονται τα αντίγραφα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, με τις νεανικές συντροφιές που είχαν βγει για καφέ και κουβέντα...

Φάνηκε στο βάθος του δρόμου με βήμα αργό και ύφος παρακλητικό. Ζητούσε βοήθεια με μια φωνή που δεν έβγαινε πια την ίδια στιγμή που έκανε προσπάθεια να μη συναντά τα βλέμματα των περαστικών.

Σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητη σε κανέναν, περνούσε όμως εντελώς αδιάφορη...

Βρέθηκε μονάχα μια στιγμή το ευγενικό χέρι μιας ψιλόλιγνης τουρίστριας που το έτεινε με λίγα ψιλά προς το μέρος της. Την ευχαρίστησε ψελίζοντας κάποια λόγια κι ύστερα κι οι δυο πήραν το δρόμο τους.

Σ' όλους τους υπόλοιπους ένιωσα την επιθυμία ν' αφιερώσω μερικούς στίχους απ' "Το αεροπλάνο" του Κώστα Χατζή για το πώς φαινόμαστε όλοι από ψηλά...

"Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα

μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι

το μεγαλύτερο ανάκτορο

μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι..."