«Οι Μεθυσμένοι» του Ivan Vyrypaev στο θέατρο Olvio

 

«Οι Μεθυσμένοι»

 

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

 

Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Οι Μεθυσμένοι». Η θεατρική γραφή του Ivan Vyrypaev αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα από τον Δαυίδ Μαλτέζε, σκηνοθετείται από τον Ανδρέα Παράσχο και ανεβαίνει στο θέατρο Olvio από μια δυναμική ομάδα νέων ηθοποιών.

 

Η υπόθεση:

Αν η κατανάλωση αλκοόλ είναι άκρως ιλαρυντική, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ είναι άκρως αποκαλυπτική με απροσδόκητες συνέπειες. Οι βαλβίδες ασφαλείας της λογικής, του καθωσπρεπισμού, της επιφανειακής εικόνας, της ευπρεπούς κοινωνικής συμπεριφοράς καταλύονται. Μέσα από το ρήγμα που δημιουργείται στο δίχτυ ασφαλείας, στη θέση τους, αναδύεται γυμνός ο αληθινός συναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου, που πολύ συχνά και ο ίδιος αρνείται να δει ή να αποδεχθεί ότι υπάρχει. Οι σκοτεινές γωνιές της ψυχής φωτίζονται με έναν αλλόκοτο προβολέα που επιτρέπει τη σφαιρική θέαση της αλήθειας. Και τότε η μόνη επιλογή είναι η κατά πρόσωπο αντιμετώπισή της, η πλήρης επίγνωση του εαυτού μας, η ανοιχτή εσωτερική σύγκρουση και η ειλικρινής σχέση με όσους σχετίζονται μαζί μας.

Η μέθη φέρνει τους ήρωες του ανθρώπινου δράματος αντιμέτωπους με αμείλικτα αναπάντητα ερωτήματα και έχει φτάσει η κατάλληλη και αναπότρεπτη στιγμή να δοθούν απαντήσεις.

Ο έρωτας είναι κοινό ζητούμενο των ανθρώπων. Θέλουν να ερωτευτούν, αλλά και να είναι ερωτεύσιμοι. Και τι κάνουν γι’ αυτό; Μέχρι που μπορούν να φτάσουν μέχρι να ανταποκριθεί το αντικείμενο του πόθου τους; Και είναι άραγε αυτό ένα και μοναδικό ή η επιθυμία τους είναι τόσο ακόρεστη, ώστε να καταφεύγουν σε κάθε λογής τεχνάσματα μέχρι να ικανοποιήσουν τον ατομικισμό τους; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αγαπήσουμε με την καρδιά μας και να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, την ελευθερία μας, σε μία και μοναδική αγάπη που είναι το άλλο μας μισό; Ή μήπως είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν εγωιστικά φροντίζουμε κατ’ αποκλειστικότητα την προσωπική μας ευημερία;

Ο θάνατος, η άλλη όψη του νομίσματος, το άφευκτο τέλος, μας προκαλεί ρίγος και τρόμο; Ή η επίγνωσή του μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους συνταξιδιώτες της ζωής μας; Μπορούμε να τον δούμε κατάματα χωρίς φόβο, να τον βιώσουμε ως ευκαιρία, ώστε μέχρι την έλευσή του να πράττουμε το καλό χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς αυτολύπηση, αυτοθυματοποίηση ή κατάθλιψη, μήπως αφήσουμε πίσω μας ένα ευεργετικό ίχνος καλοσύνης για τους επόμενους;

Και κάπου εκεί ακούγεται ο ψίθυρος του θεού. Όταν επικρατεί άκρα σιωπή. Όταν τα πάντα γύρω μας έχουν σκοτεινιάσει. Όταν η απελπισία έχει σκεπάσει κάθε προοπτική με το μαύρο πέπλο της. Όταν έχουμε πλέον πειστεί ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει –ούτε εμείς ούτε οι άλλοι–, όταν έχουμε αποκρυσταλλώσει την αίσθηση ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα και εμείς είμαστε απλώς τα πιόνια ενός προκαθορισμένου συνωμοτικού συμπαντικού σχεδίου.

Και ποιος είναι λοιπόν ο Θεός; Είναι μια υπερκόσμια δύναμη που ρυθμίζει τα πάντα κατά τη θέλησή του χωρίς να ελέγχεται από κανένα; Είναι ο «νονός της μαφίας του σύμπαντος»; Μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι, που επίσης μηχανευόμαστε τρόπους, ώστε να μη λογοδοτούμε για τις πράξεις και εύκολα να γινόμαστε κριτές των πράξεων των άλλων; Μήπως είναι μια αόρατη ενδογενής δύναμη που «μιλάει με τη γλώσσα των μεθυσμένων»; Μήπως είναι μόνο η δύναμη της αλήθειας που μας φωνάζει με όλη της τη δύναμη «Μην είστε χέστες!»; Και όταν απελευθερώνεται, μας προτρέπει να επιστρέψουμε τα «δανεικά», δηλαδή όσα ψέματα έχουμε πει για να ζήσουμε σε βάρος των άλλων.

Σε αυτή τη δίνη των ερωτημάτων παγιδεύονται οι χαρακτήρες του έργου και μέσα από τις προσωπικές επιλογές ο καθένας χαράζει την πορεία του.

Και όλα αυτά με ισόποσες δόσεις πικρής ειρωνείας και χιούμορ, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική καθημερινή ζωή των κοινών θνητών.

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Ο πολυτάλαντος θεατρικός συγγραφέας (και όχι μόνο) Ivan Vyrypaev εμπνέεται από τη σύγχρονη πραγματικότητα, που πολύ συχνά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, και γράφει ένα σκληρό και εντελώς αληθινό κείμενο γεμάτο αναζητήσεις, που ίσως, αν απαντηθούν με εντιμότητα, μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια κάποια κάθαρση. Ο Δαυίδ Μαλτέζε με ιδιαίτερη προσοχή αποδίδει το κείμενο στην ελληνική γλώσσα, με αποτέλεσμα να προσφέρει στο κοινό την πλήρως «ελληνοποιημένη» εκδοχή των νοημάτων και των μηνυμάτων του έργου.

Η σκηνοθετική ματιά του Ανδρέα Παράσχου εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με τα ζητούμενα του συγγραφέα. Ταχύτητα, ορμητικότητα, αδιάκοπη ροή και εναλλαγές χωρίς κενά, διαρκής εκτόξευση φορτισμένων συναισθημάτων, ένταση με φυσικότητα από την αρχή ως το τέλος, όλα είναι ρυθμισμένα να παρέχονται στη σωστή δοσολογία, ώστε να συντηρούν από την αρχή μέχρι το τέλος αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

Άκρως επιμελημένες όσο και λιτές, όπως απαιτείται, οι σκηνικές και ενδυματολογικές επιλογές της Μαρίνας Κωνσταντινίδου. Άψογη, άρτια και αρμονική η κινησιολογική διδασκαλία από τον Τάσο Παπαδόπουλο.
 Μαρενγκλέν Μπούζο και Γεωργία Τσελεπή μεριμνούν για τη μουσική και τον φωτισμό της παράστασης αντίστοιχα, λειτουργούν με αίσθηση του μέτρου, με συντονισμό και πλήρως υποστηρικτικά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

 

Οι ερμηνείες:

Η ομάδα των νεαρών ηθοποιών αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα εξ αντικειμένου δύσκολο εγχείρημα. Ομολογουμένως και οι πέντε ηθοποιοί δίνουν επί σκηνής τον καλύτερό τους εαυτό χωρίς εκπτώσεις. Υπηρετούν με δυναμισμό, με συγχρονισμό και με αφοσίωση τους εναλλασσόμενους ρόλους. Ενσαρκώνουν τους διαφορετικούς χαρακτήρες περνώντας αβίαστα και με χαρακτηριστική άνεση από τον έναν στον άλλο. Δείγμα άριστης προετοιμασίας, προσπάθειας, υποκριτικής δεινότητας, αλλά και επαγγελματισμού.

 

Η Άννα-Μαρία Γάτου μπορεί με μεθυστική άνεση να μεταμορφώνεται από εκτός εαυτού νύφη που έχει κλέψει τον εραστή της καλύτερης φίλης της σε τυπική σύζυγο με απαγορευμένα (μικρά ή μεγάλα) μυστικά ή σε πόρνη έτοιμη να ικανοποιήσει το πεινασμένο βασικό ένστικτο κάθε αρσενικού.
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένας αθώος μεθύστακας. Πίνει επειδή δεν μπορεί να το αποφύγει και η μέθη είναι το φυσικό απενοχοποιημένο και απενοχοποιητικό επακόλουθο. Εραστής ασυγκράτητος ερωτικά ή ενοχικός απέναντι στα οικογενειακά στερεότυπα ή χαριτωμένος πλην αποφασισμένος γαμπρός σε έναν γάμο παρωδία αλλά και τόσο αληθινό.
Ο Βασίλης Μπόγδανος είναι επί δύο σχεδόν ώρες ένας χαρισματικός μεθυσμένος επί σκηνής. Άλλοτε ως ετοιμοθάνατος διευθυντής φεστιβάλ κινηματογράφου, άλλοτε ως τραπεζίτης σε παράνοια, άλλοτε ως φίλος σε κραιπάλη ενός bachelor party, άλλοτε ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος του Θεού μέσω ενός ανύπαρκτου αδελφού ιερέα και άλλοτε ως αυθαίρετη σύγχρονη ενσάρκωση του Ιησού.

 Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης, αν και δεν αντέχει το ποτό, εξακολουθεί να πίνει μέχρι τελικής πτώσης, εξωτερικεύοντας την ανθρώπινη τραχύτητα. Και όσο πίνει, τόσο η αλήθεια του αποκαλύπτεται και τον οδηγεί σε παραλήρημα. Όμως την αποδέχεται με στωικότητα, είτε ως σκληρός τραπεζίτης είτε ως ένας απλός υπάλληλος εστίασης.

Η Υρώ Τσάμογλου, σε μια διαρκή γλυκύτητα μέθης, είναι πότε ένα κορίτσι του δρόμου που περιφέρει άσκοπα την απόγνωσή της σε σκοτεινές διαδρομές, πότε η πρώην του πρώην της που καμιά κακία δεν κρατάει στη νυν, αλλά και η απρόοπτη ηθελημένη νύφη στη θέση μιας άλλης νύφης που θα μείνει στα κρύα του λουτρού.

 

Συγκεφαλαιώνοντας, πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που κρατά σε εγρήγορση το κοινό τόσο, που το τέλος της αποσπά δικαίως το θερμό χειροκρότημα για όλους ανεξαιρέτως τους συντελεστές της. Επιπλέον, σηματοδοτεί την ευκαιρία για πολυεπίπεδη συζήτηση εκείνων των «ασήμαντων» στιγμών της καθημερινότητας, που όλες μαζί ίσως μας οδηγούν εκτός πραγματικότητας.  Ας έχουμε κατά νου ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο ή στατικό και ότι η ρευστότητα είναι νόμος της φύσης, άρα και τη ζωής.

Η ταυτότητα της παράστασης

 

Συγγραφέας: Ivan Vyrypaev
Μετάφραση: Δαυίδ Μαλτέζε
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Παράσχος
Σκηνικά / Κοστούμια: Μαρίνα Κωνσταντινίδου
Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος
Μουσική: Μαρενγκλέν Μπούζο
Γραφιστικός σχεδιασμός: Ζωή Πάπαρη
Φωτιστικός σχεδιασμός: Γεωργία Τσελεπή
Projection: Δήμητρα Τζαλαβρέτα
Trailer: Αθηνά Τρούσσα, Ιάσονας Πρελορέντζος, Μαλβίνα Παπάζογλου

Μίξη / Mastering: David Prudent 

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παραγωγή: Bloom Theatre Group

Παίζουν:

Άννα-Μαρία Γάτου
Γιώργος Κωνσταντίνου
Βασίλης Μπόγδανος
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Υρώ Τσάμογλου

 

Πληροφορίες:

Παραστάσεις κάθε Δεύτερα & Τρίτη: 6/10 & 7/10, 13/10 & 14/10, 20/10 & 21/10, 27/10 & 28/10

Ώρα έναρξης: 21.00 – Διάρκεια: 110 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 16€ κανονικό | 13€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, AμεΑ & πολυτέκνων)

Προπώληση εισιτηρίων: ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ του Ivan Vyrypaev- Θέατρο OLVIO | Εισιτήρια online! | More.com

 

Θέατρο OLVIO

Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118

5’ λεπτά από το μετρό του Κεραμεικού

Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 18:00 - 22:00

*Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Πηγή πρώτης δημοσίευσης: "Οι Μεθυσμένοι" στο Fractal

"Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" του Θανάση Τριαρίδη

 

«Surriento – Ο κόσμος ξανά»

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση "Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον. Η θεατρική γραφή του Θανάση Τριαρίδη σκηνοθετείται από την Έφη Μεράβογλου και αποδίδεται επί σκηνής από τον Στέλιο Πετράκη και την Ιωάννα Πηλιχού.

Η υπόθεση:

Λέει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Να είμαι μαζί σου και να μην είμαι μαζί σου είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μετρώ το χρόνο».

Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ορίσουμε υποκειμενικά την πραγματικότητα. Μέχρι πού μπορούμε, όμως, να φτάσουμε, ώστε να ικανοποιήσουμε αυτή τη συνθήκη; Ποια μέσα θα μετέλθουμε, ώστε να βιώσουμε την πραγματικότητα που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να ζήσουμε;

Πόσο ο καλπασμός της τεχνολογίας του 21^ου αιώνα -και των κατοπινών- μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στα χέρια μας, διαγράφοντας τους «απαρχαιωμένους» ηθικούς κανόνες, μέχρι να φτάσουμε στην επιθυμητή ψυχική πληρότητα; Μοιάζει περισσότερο με ανεπίτρεπτη αυθαιρεσία η επιθυμία του ανθρώπου να υποκαταστήσει τη συμπαντική αρμονία και να επιβάλει την πεπερασμένη γνώση του ως αντικατοπτρισμό της αχανούς τάξης.

Πόσες πραγματικότητες υπάρχει πιθανότητα να ζήσουμε στη διάρκεια μιας ζωής; Πόσες ζωές ζούμε και τις αντιλαμβανόμαστε ως μία και μοναδική πραγματικότητα;

Ο χώρος και ο χρόνος είναι διαστάσεις ταυτόσημες με την ύπαρξή μας ή συναποτελούν ένα ορμητικό ποτάμι μέσα στο οποίο κάποτε υπάρχουμε για λίγο;

Τι θα συμβεί αν το μέλλον συγχωνευθεί με το παρόν και το παρελθόν σε μια χρονοκάψουλα επιλεγμένης εικονικής πραγματικότητας; Μπορούν σώματα και μνήμη να ταυτιστούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναγεννηθούν τα συναισθήματα και βιωθούν ξανά με την αρχική τους ένταση;

Πόση αξία έχει η προσήλωση στα επιστημονικά επιτεύγματα όταν αυτή προκαλεί τον μαρασμό των τρυφερών συναισθηματικών βλαστών;

Πόση σημασία έχει η τεχνητή «επιδιόρθωση» στιγμών που μας έχουν ήδη καθορίσει ως οντότητες, όταν αυτό γίνεται ετεροχρονισμένα και χωρίς απτό αντίκρισμα;

Οι άνθρωποι που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε, μας αποδέχτηκαν και με τα προτερήματα και με τα ελαττώματά μας. Το ενδεχόμενο της εξιλέωσής μας ούτε τους αφορά ούτε πρόκειται να ανασχηματίσει την εικόνα που έχουν αποκρυσταλλώσει για μας.

Διαπιστώσεις που γεννούν νέα αναπάντητα ερωτήματα και αποκαλύπτουν τη μικρότητα του ανθρώπινου μεγέθους σε σχέση με το όλο που μας περιβάλλει. Και πάντα καραδοκεί η ίδια αγωνία· μήπως δεν είμαστε αρκετά τέλειοι, όσο και αν  γνωρίζουμε ότι είμαστε εκ γενετής και μέχρι την έλευση του θανάτου ατελείς, ευτυχώς.

 

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη είναι μια άριστη αφορμή για ενδοσκόπηση. Με επίκεντρο τις βαθιά ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα την ακαταμάχητη ερωτική επιθυμία και την επιβεβαίωση (ή μη) που προκύπτει μέσα από την ικανοποίησή της (ή μη), ο συγγραφέας στήνει ένα ευφάνταστο αλλά και δυστοπικό σκηνικό. Δομεί την προσωπική του αφηγηματική μυθολογία μέσα στην οποία οι χαρακτήρες του καλούνται να αναμετρηθούν με την οδυνηρή πραγματικότητα ή με την προσομοίωσή της σε φανταστική δίνη  του χωροχρόνου. Όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, όλοι οι κίνδυνοι ελλοχεύουν, όλες οι ανατροπές είναι ενδεχόμενες, ενώ το τέλος -αν υπάρχει- θα γραφτεί όχι ως λήξη, αλλά ως απαρχή της επόμενης αγωνιώδους αναζήτησης.

Στα σκηνοθετικά χέρια της Έφης Μεράβογλου, με την αρωγή του Γιώργου Πανόπουλου, οι ήρωες παίρνουν σάρκα και οστά. Πλάθει με δεξιοτεχνία τη ζύμη των συναισθημάτων τους και τους παραδίδει «γυμνούς» στο κοινό, τους ωθεί να δώσουν μια μάχη δίχως κανόνες ή έλεος, να επιχειρηματολογήσουν ή να αυθαιρετήσουν ελεύθερα, να κατασπαραχθούν ή να συμφιλιωθούν, να γίνουν μικροί δυνάστες θεοί ή να παραμείνουν άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μουσική, φωτιστική, σκηνογραφική και ενδυματολογική λιτότητα από τη Ρωξάνη Χατζηδημητρίου, τον Γιάννη Καραλιά και τον Τάκη Σπανό, την Art and Media Zone και τη Σοφία Κατσουρά αντίστοιχα,όπως επιβάλλεται, ώστε να γίνεται εμφανέστερος ο κατ’ επανάληψη μεταβαλλόμενος ψυχικός κόσμος των ηρώων χωρίς εντυπωσιασμό ή περιττή υποβοήθηση.

Οι ερμηνείες:

Ο Στέλιος Πετράκης και η Ιωάννα Πηλιχού είναι ένα θεατρικό δίδυμο που επί σκηνής λειτουργεί ως ένα αδιάσπαστο και αδιαίρετο σύνολο. Υπηρετούν με συνέπεια και αγάπη την υποκριτική τέχνη και μέσα από την αφανή άριστη ενδοεπικοινωνία τους προσφέρουν στο κοινό ένα στιβαρό θέαμα.

Ο Στέλιος Πετράκης είναι η απελπισμένη κραυγή του συναισθήματος που αντιστέκεται στα αδηφάγα γρανάζια της τεχνολογίας. Είναι η ραγισμένη φωνή των ανθρώπινων αδυναμιών, που λογίζονται ως παράπλευρες απώλειες σε έναν κόσμο που οι εικόνες αλλάζουν με ταχύτητα αστραπής για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Γίνεται εκούσια θύμα της παραμορφωτικής εποχής του, επιχειρώντας με κάθε μέσο να αναστρέψει τον πλήρη εξορθολογισμό της ζωής. Είναι έτοιμος να πληρώσει ένα τίμημα που ίσως δεν του αναλογεί, αρκεί να ζήσει (ή να δώσει τέλος στη ζωή του) σαν άνθρωπος. Ερμηνεία άψογη, βαθιά συναισθηματική, με ειλικρίνεια και απόλυτη αίσθηση του μέτρου, που απηχεί άμεσα στο κοινό.

Η Ιωάννα Πηλιχού είναι η σύγχρονη (ή και μελλοντική) πραγματίστρια. Δρα βάσει λογικής και δεν επιτρέπει στο συναίσθημα να την υποσκελίσει ή να την εκτρέψει έστω και προσωρινά από την πορεία της. Ανυπότακτη και σκληροτράχηλη, οριοθετημένη και απόλυτη, αδυνατεί να διαχειριστεί μια πραγματικότητα έξω από τα μέτρα της. Ο ψυχισμός της υποβάλλεται σε διαρκή δοκιμασία, καθώς η αίσθηση του αληθινού έρωτα την οδηγεί σε απώλεια ελέγχου. Και κάθε φορά που επιχειρεί να επιστρέψει στον κόσμο της, ένα νέο κύμα συναισθημάτων την οδηγεί σε μεγαλύτερη απώλεια ισορροπίας. Μέχρι που, μέσα από τις αδιάκοπες μεταπτώσεις, φτάνει η στιγμή που πρέπει να διαλέξει. Ερμηνεία ερεθιστική, συναρπαστική, που μαγνητίζει το βλέμμα και συμπαρασύρει τη σκέψη των θεατών μέχρι την τελευταία της λέξη.

Συνοψίζοντας, θεωρούμε ότι η παράσταση συνολικά ανήκει στις πολύ σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Αξίζει να ιδωθεί με προσεκτική ματιά και να συζητηθεί με ευρύτητα πνεύματος. 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Έφη Μεράβογλου 

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Πανόπουλος  

Πρωτότυπη μουσική: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου 

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς & Τάκης Σπανός

Σκηνογράφος: Art and Media Zone 

Κοστούμια: Σοφία Κατσουρά 

Χειρισμός ήχου & φωτισμών: Τάκης Σπανός 

Οργάνωση παραγωγής: Γιώργος Κάλτσας

Trailer: Μάκης Τσούφης

Φωτογραφίες: Grid Fox

Σχεδιασμός αφίσας: Grid Fox

Παραγωγή: Art and Media Zone

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά   

Ερμηνεύουν: Στέλιος Πετράκης, Ιωάννα Πηλιχού

Πληροφορίες 

Τεχνοχώρος Εργοτάξιον  

Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος (πλησίον σταθμού μετρό «Δάφνη») 

Τηλ. επικοινωνίας: 698 3930220

Ημέρες / ώρα παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη, στις 21:15 

Διάρκεια: 95 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15€ κανονικό | 10€ φοιτητικό, ανέργων, ΑμεA, άνω των 65  | 5€ ατέλειες

Προπώληση εισιτηρίων: 

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/surriento-o-kosmos-ksana/

Πηγή πρώτης δημοσίευσης : 

"Surriento - Ο Κόσμος Ξανά" στο Literature.gr

Κοσμάς Ηλιάδης - Ο φίλος μου

Ο φίλος μου

Ο Βασίλης, ένα τρίχρονο αδύνατο αγοράκι, κλαίει με λυγμούς. Έχει το αριστερό του χέρι κρεμασμένο με ιμάντα από τον λαιμό. Μάταια η μητέρα του προσπαθεί να τον ηρεμήσει.

«Θα σου πάρω πίτα».

«Δεν θέλω πίτα, θέλω παγωτό!»

«Θα σου πάρω παγωτό».

«Θέλω πίτα και παγωτό!»

«Θα σου πάρω πίτα και παγωτό».

«Πονάω, πονάω πολύ, πάμε να φύγουμε!»

«Θα ζητήσω από τη νοσοκόμα λίγο ντεπόν».

«Δεν θέλω, πάμε να φύγουμε!»

«Κάνε λίγη υπομονή, κοντεύει η σειρά μας».

«Δεν μπορώ, εσύ να κάνεις υπομονή, που μ’ έφερες εδώ!»

Η κατάσταση εκτραχύνεται, ψάχνω τρόπο να επέμβω, να τη διορθώσω. Κάποιο τρόπο να τον αποπροσανατολίσω από το πρόβλημά του. 

«Τι ωραία είναι τα παπούτσια σου, Βασίλη. Έχουν και χρατς, είναι πολύ  καλά και καινούργια».

Ξεχνιέται ο Βασίλης, χαμογελάει. Πατάει τα παπούτσια του με δύναμη, αυτά φωσφορίζουν.

«Δεν ήξερα, Βασίλη, πως φωτίζουν. Είναι ωραία για τη νύχτα, να σε βλέπουν και να σε καμαρώνουν οι δικοί σου, να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια, που δεν έχουν τέτοια ωραία παπούτσια».

Ο Βασίλης βρίσκεται αλλού, αποπροσανατολίστηκε, χαμογελάει με συγκατάβαση. Συνεχίζω την κουβέντα, μην επανέλθει ο μικρός στο κλάμα.

«Τι ωραία μπλούζα έχεις, Βασίλη! Τι ωραίες εικόνες με αγωνιστικά αυτοκίνητα!»

Χαίρεται ο Βασίλης, καμαρώνει τα ωραία αγωνιστικά του αυτοκίνητά.

Συνεχίζω να έχω τον έλεγχο των σκέψεων του με το λόγια που του απευθύνω.

«Πως έγινε, Βασίλη; Πώς χτύπησες;»

«Ένα κακό παιδί, ο γείτονας μου ο Χρήστος, με έσπρωξε στην παιδική χαρά, που παίζαμε ήσυχα».

Σκέφτηκα στην αρχή μέσα μου: «Α το παλιόπαιδο, να τον μαλώσεις».

Το ξανασκέφτηκα και του λέω:

«Βασίλη, να του πεις ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό. Να μην το ξανακάνει».

«Πήγε η μάνα μου και παραπονέθηκε στη δική του μάνα».

«Κατά κάποιο τρόπο λύθηκε το θέμα. Έχεις αδελφό, αδελφή;»

«Έχω μια αδελφή».

«Μεγαλύτερη, μικρότερη;»

«Μεγαλύτερη».

«Πόσων χρόνων είναι;»

Η μητέρα του τού ψιθυρίζει στο αυτί: «Εννιά».

Επαναλαμβάνει ο Βασίλης:

«Εννιά».

«Σε διαβάζει παραμύθια;»

«Η μαμά μου μού διαβάζει και μου λέει απέξω πολλά παραμύθια».

«Μπράβο, Βασίλη! Ξέρεις πολλά παραμύθια. Όταν μεγαλώσεις, θα λες στα παιδιά σου σαν παραμύθι πώς έσπασες το χέρι σου. Πηγαίνεις στη θάλασσα, Βασίλη;»

«Πηγαίνω, ο μπαμπάς μου έχει βάρκα, ψαρεύουμε».

«Μπράβο, Βασίλη! Είσαι ο πρώτος!»

Ο Βασίλης φεύγει από τον πόνο, ταξιδεύει, είναι αλλού, ψαρεύει με τη βάρκα του μπαμπά. Φεύγω κι εγώ από τον πόνο του Βασίλη, είμαι κι εγώ αλλού, ταξιδεύω. Είμαι σε μια παραλία στις Πόρτες Ποτίδαιας. Βλέπω τον Βασίλη στη βάρκα με την αδελφή του, τη μαμά του· τιμονιέρης ο μπαμπάς. Τον βλέπω να ψαρεύει. Βλέπω μια παρέα δελφινιών να κάνουν παιχνίδια μαζί του. 

«Μπράβο, Βασίλη!» λέω ασυναίσθητα.

Εκείνος χαμογελάει με ικανοποίηση  ευχαριστημένος.

Τους κάλεσε η νοσοκόμα, ήταν η σειρά του να εξεταστεί. Σε δυο λεπτά βγήκαν χαρούμενοι  ο Βασίλης και η μητέρα του. Με χαιρέτησαν.

«Στο καλό, Βασίλη. Περαστικά σου» είπα ανακουφισμένος.

Μάνα και γιος με χαιρέτησαν χαμογελώντας.

Επιστρέφοντας, με τις ακτινογραφίες στο χέρι, για το σπίτι μου, στον διάδρομο  του νοσοκομείου Γεννηματά συναντάω τον Βασίλη. Έτρωγε το παγωτό του. Η μητέρα του διέκοψε το τηλεφώνημά της για να με χαιρετήσει πάλι.

Καλό καλοκαίρι, Βασίλη και μαμά!

 

Κοσμάς Ηλιάδης

αντιγραφέας εξ ιδίων

Sisyphus - flesh and earth

 

Sisyphus – flesh and earth

 

Θεατρική κριτική του Δημήτρη Φιλελέ

 

Παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Sisyphus – flesh and earth» στα πλαίσια του 13^ου Handmade & Recycled Theater Festival – Osmosis, στο θέατρο Ρεκτιφιέ στο Γκάζι.

Η υπόθεση:

Ποιος είναι άραγε ο Σίσυφος; Είναι αυτός που τολμά να παρακούσει τους θεϊκούς νόμους και να αντισταθεί στη φυσική νομοτέλεια διασαλεύοντας την τάξη; Είναι αυτός που εκ του πονηρού απαιτεί μερίδιο από την κοσμική εξουσία με κάθε μέσο; Είναι  αυτός που τιμωρείται παραδειγματικά εξαιτίας της Ύβρης, ώστε κανένας θνητός να μην επαναλάβει το πανούργο εγχείρημά του; Ή είναι ο άνθρωπος που αρνείται να αποδεχτεί ότι η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη και δεν δέχεται κανένα όριο στην προσπάθεια για την ανατροπή της; Μήπως είναι ο εξεγερμένος άνθρωπος που επιδιώκει να σπάσει τα δεσμά της ταπεινωτικής καθημερινότητας περιφρονώντας την αδυσώπητη έλευση του θανάτου; Μήπως είναι ο συμβολικός άνθρωπος που παραμερίζει τις μεταφυσικές αγωνίες και επιζητεί με κάθε μέσο την ελευθερία σε κάθε στιγμή της ζωής του;

Ο Σίσυφος του Donald Kitt είναι, πρώτα απ’ όλα, αληθινός, υπαρκτός, με σάρκα και οστά. Είναι μια οντότητα που ζει σε ρεαλιστικό χρόνο και χώρο, υπομένει με σθένος τις αντιξοότητες, ενδυναμώνεται μέσα από κάθε αρνητικό φορτίο, από κάθε «βράχο» που του επιβάλλεται να μετακινήσει, οι δυσκολίες ατσαλώνουν τη θέλησή του και κάθε σωματικό και ψυχικό άλγος του δίνει ώθηση να φτάσει στην κορυφή, δηλαδή στην πραγμάτωση της ελευθερίας του.

Ο Σίσυφος του Donald Kitt είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που ζει φαινομενικά ελεύθερος (έως και ασύδοτος), ενώ στην πραγματικότητα είναι έγκλειστος, περιτειχισμένος από τις κοινωνικές συμβάσεις, που του στερούν όχι μόνο την ελευθερία της έκφρασης, αλλά απειλούν κάθε στιγμή να τον συνθλίψουν ανάμεσα στα γρανάζια των στερεότυπων, να τον βυθίσουν στην απελπισία της ματαιότητας κάθε προσπάθειας, να τον καταστήσουν διά βίου υπόδουλο μιας στρεβλής εικόνας της πραγματικότητας, να τον πειθαναγκάσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η υποταγή. Ο σύγχρονος Σίσυφος αγωνίζεται να καταρρίψει τους κοινωνικούς μύθους, να βρει διέξοδο στο φως, να ζήσει ως άνθρωπος δίνοντας τη μάχη της ελευθερίας μέχρις εσχάτων. Και αν ακόμα ο φυσικός χρόνος του στερήσει την επίτευξη του στόχου του, θα ξέρει ότι τουλάχιστον δεν παραιτήθηκε, δεν οπισθοχώρησε, δεν έσκυψε το κεφάλι. Γιατί το βλέμμα του είναι μόνιμα στραμμένο στην κορυφή!

Η παράσταση ως συνολική εικόνα:

Ο Donald Kitt και ο Φάνης Κατέχος μοιράζονται το κοινό όραμα και εμφανώς συνεργάζονται άψογα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προσφέροντας στο κοινό μια πρωτόγνωρη αίσθηση ταύτισης με τον πάσχοντα ήρωα. Περιορίζουν τον λόγο στο ελάχιστο και μέσα από κάθε κίνηση μεταφέρουν με ισχυρές δονήσεις το συναίσθημα στο κοινό. Ο συναρπαστικός ζωντανός ήχος του Τάσου Φωτίου συμπλέει αρμονικά τόσο με το σωματικό ρίγος όσο και με τον ευμετάβλητο συναισθηματικό κόσμο του Σίσυφου. Η Κατερίνα Διακομοπούλου και η Ίρις Τσαγρή είναι οι αφανείς μορφές της ομαδικής προσπάθειας και οφείλουμε να  αποδώσουμε τα εύσημα σε καθεμιά στον τομέα της· αθόρυβες αλλά εξαιρετικά δημιουργικές.

Η ερμηνεία:

Ο Φάνης Κατέχος είναι ερμηνευτικά καθηλωτικός. Ενσαρκώνει τον σύγχρονο ήρωα με αφοπλιστική πειστικότητα «εξαντλώντας» τα υποκριτικά όρια. Είναι πλήρως εναρμονισμένος σωματικά και ψυχικά με τον περιβάλλοντα χώρο και ταυτόχρονα υποδειγματικά ξεκομμένος από ό,τι υπάρχει γύρω του. Ο εσωτερικός του κόσμος μεταμορφώνεται σε πηγαίο παλμό μου ξεχειλίζει από κάθε μέρος του σώματός του. Εκπέμπει κύματα που δονούν την αίθουσα τόσο, που το κοινό δένεται συναισθηματικά μαζί του. Γεμίζει τη σκηνή με τη χειμαρρώδη παρουσία του, αιχμαλωτίζει το βλέμμα και δίνει τροφή για σκέψη κατά τη διάρκεια, αλλά κυρίως μετά το τέλος της παράστασης.

Συμπερασματικά, απολαύσαμε ένα πρωτότυπο καλλιτεχνικό εγχείρημα που στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.

 

Συντελεστές:

Σκηνοθέτης: Donald Kitt

Σύλληψη, ερμηνεία: Φάνης Κατέχος

Μουσική σύνθεση, Σαξόφωνο, Live electronics: Τάσος Φωτίου

Σύμβουλος δραματουργίας: Κατερίνα Διακομοπούλου

Κοστούμια και βοηθός σκηνοθέτη: Ίρις Τσαγρή 

Φωτογραφίες: Γιάννης Πουλημένος

Σχεδιασμός αφίσας: Λήδα Μανωλάκη

Video: Tal Mor

Make-up artist: Εμμανουέλα Κατέχου

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παραγωγή: Fabrica Athens-Πολυδραστική Ομάδα Τέχνης

 

Πληροφορίες:

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου στις 21:00

Θέατρο Ρεκτιφιέ Κωνσταντινουπόλεως 119, Γκάζι

Πηγή 1ης δημοσίευσης: Fractal - Sisyphus - flesh and earth

 

Γιώργος Σεφέρης - Επί ασπαλάθων

 #διαβάζω_για_σένα

Γιώργος Σεφέρης - Επί ασπαλάθων

Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - Στον κουρέα

 #διαβάζω_για_σένα

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - Στον κουρέα

Η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Αργύρης Χιόνης - Τα δέντρα

 #διαβάζω_για_σένα

Αργύρης Χιόνης - Τα δέντρα

Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης

Εκτέλεση - Μνήμη Σολωμού Σολωμού

 

Σαν σήμερα, 14 Αυγούστου 1996, ο Σολωμός Σολωμού εκτελείται εν ψυχρώ από τους Γκρίζους Λύκους στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Βρέθηκε εκεί για να ρίξει λίγα λουλούδια στο σημείο που τρεις μέρες πριν οι Τούρκοι είχαν δολοφονήσει τον ξάδελφό του Τάσο Ισαάκ. Τη στιγμή που πνιγμένος από το δίκιο επιχειρούσε να κατεβάσει από τον ιστό την τουρκική σημαία, μια σφαίρα στον λαιμό έκοψε το νήμα της ζωής του σε ηλικία μόλις 26 ετών.

Στη μνήμη του ακολουθεί το ποίημα "Εκτέλεση", που περιλαμβάνεται στο συλλογικό έργο "Αλύτρωτη Κύπρος - Από την Κατοχή στα Κατεχόμενα" (Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, 2024). Στο έργο, το οποίο εκδόθηκε με πρωτοβουλία μου, τα ποιήματά μου "συνομιλούν" με διηγήματα Ελλαδιτών και Κυπρίων συγγραφέων, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων παράνομης τουρκικής κατοχής στη μαρτυρική Μεγαλόνησο.

Εκτέλεση

 

Μια σφαίρα γράφει τ’ όνομά σου

δεν γονατίζει η καρδιά σου

εσύ στα μάτια την κοιτάζεις

ούτε για μια στιγμή διστάζεις.

 

Του χρέους ένας είναι ο δρόμος

ένας και της τιμής ο νόμος

στα χείλη καίει το τσιγάρο

στέρνο σου κέρασμα στο χάρο.

 

Όποιος τολμά μονάχα πίνει

νερό στην Κασταλία κρήνη

για την πατρίδα η θυσία

πέρασμα στην αθανασία.

 

Σαν το λιοντάρι σκαρφαλώνει

άλλος κανένας δεν ζυγώνει

ταξίδι από το Παραλίμνι

για την Αχερουσία λίμνη.

 

Στα δυο ραγίζει ο καθρέφτης

φονιάς αδίστακτος ο κλέφτης

στης Ιστορίας την οθόνη

μια μέρα μαύρη ξημερώνει.

 

Όποιος τολμά μονάχα πίνει

νερό στην Κασταλία κρήνη

για την πατρίδα η θυσία

πέρασμα στην αθανασία.

 

© Δημήτρης Φιλελές