Οι ομορφότερες φωτογραφικές διαδρομές είναι αυτές που γίνονται μέσα στα στενά στις παλιές αθηναϊκές γειτονιές. Εκεί που νιώθεις πως ξαφνικά ο χρόνος κάνει διάλειμμα, η πολύβουη πόλη παραμερίζει ιπποτικά μπροστά στο παρελθόν, τα κτήρια και οι άνθρωποι αντιστέκονται σε ό,τι επιχειρεί να τους συμπαρασύρει στον ξέφρενο ρυθμό της εποχής μας.
Στη διασταύρωση Λεωνίδου και Μυλλέρου, στο Μεταξουργείο, το μπαλκόνι ενός παλιού πετρόχτιστου διώροφου γίνεται πόλος έλξης της προσοχής. Ο σερβιτόρος στρώνει με επιμέλεια ένα τραπέζι για δύο, τόσο μόνο φτάνει. Φαντάζομαι ένα ζευγάρι να απολαμβάνει το δείπνο του κάτω απ' τον έναστρο αττικό ουρανό μιας καλοκαιριάτικης βραδιάς.
Η σκέψη διακόπτεται από την παρουσία του κυρίου Νίκου, του εστιάτορα, στην πόρτα του μαγαζιού. Ο φιλόξενος ιδιοκτήτης της επιχείρησης προσφέρεται να μου δείξει με χαρά αλλά και με υπερηφάνεια (συμπέρασμα εκ των υστέρων) τον εσωτερικό χώρο. "Δεν άφησα να μου το πειράξει διακοσμητής, μη μου το χαλάσει", θα μου εκμυστηρευτεί λίγο αργότερα.
Μπαίνοντας από την κύρια είσοδο στη Λεωνίδου, μια παλιά δίφυλλη ξύλινη εξώπορτα με τζαμλίκι, μια τηλεφωνική συσκευή δεκαετίας '60 πάνω σ' ένα τσίγκινο τραπεζάκι καφενείου. Η στριφτή εσωτερική ξύλινη σκάλα με την κουπαστή οδηγεί στον όροφο. Κάπου στο μέσο της, μια εσοχή με διάφορα αντικείμενα, ένα παλιό ραδιόφωνο (από 'κείνα που λέγαμε "παγκοσμίου λήψεως"), μια ραπτομηχανή...
Το πάνω πάτωμα είναι μια αποκάλυψη. Ο παλιός σοβάς έχει αποκολληθεί με ιδιαίτερη προσοχή από τη μεγαλύτερη επιφάνεια των τοίχων, για να αποκαλυφθούν τα αγκωνάρια (έτσι έλεγαν τις χοντρές πέτρες χτισίματος οι παλιοί μάστορες). Ανάμεσα τους καρφωμένη και μια σφαίρα (ας μην ξεχνάμε πως στην περιοχή βρισκόταν το αρχηγείο του ΕΛΑΣ το 1944) για να θυμίζει χρόνια δύσκολα, σκληρά.
Κι όπου ο σοβάς έχει μείνει με τις αλλεπάλληλες στρώσεις χρωμάτων που τον φόρτωσαν τα χρόνια, θυμίζει κυριολεκτικά πίνακα ζωγραφικής.
Οι παλιές προθήκες ομορφαίνουν και ζεσταίνουν το χώρο με όλα τα καλαίσθητα αντικείμενα που διακοσμούν τα ράφια τους. Από γυάλινα σερβίτσια μέχρι μια διτάσια παλάντζα, δυο χερόμυλοι, ένα σίδερο της γιαγιάς που ζεσταινόταν με κάρβουνο...
Κι αν κάποιος θελήσει ν' ανεβεί και στην ταράτσα, που λέει ο λόγος, δεν έχει παρά να ακολουθήσει τα σκαλοπάτια της παλιάς σιδερένιας σκάλας ("υπηρεσίας" την έλεγαν οι κυρίες της παλιάς Αθήνας). Αρκεί να προσέξει, καθώς η ματιά του θα πέσει σίγουρα σε μια σειρά καλλίγραμμα ακροκέραμα, να μην τραυματίσει τις γλάστρες με τα λουλούδια που βρίσκονται σε κάθε σκαλοπάτι.
Η τελευταία έκπληξη κρέμεται κυριολεκτικά απ' το ταβάνι. "Βρήκα το σκελετό από ένα παλιό αυτοκίνητο, τον έφτιαξα και τον έβαλα εδώ να τον βλέπουν", λέει ο κύριος Νίκος. Θέαμα, ομολογουμένως, εντυπωσιακό.
Κι όλα τα είδη εστίασης των πελατών - τραπέζια, καρέκλες, μαχαιροπίρουνα, αλατιέρες, μέχρι και ο κατάλογος, να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος και να δένουν αρμονικά με τον μεγάλων διαστάσεων oxide καθρέφτη που καλύπτει τον κεντρικό τοίχο του ορόφου.
Επιστρέφουμε στο ισόγειο. Σε μια γωνιά το μαγειρείο. Χώρος, σκεύη, αλλά και κυρίως εδέσματα που μοσχοβολούν Ελλάδα και παραπέμπουν σε δύσκολα αλλά όμορφα χρόνια.
"Μια μέρα φέρανε και το Μανόλη το Γλέζο για φαγητό κάτι φίλοι και συγκινήθηκε πολύ. Θυμήθηκε τα χρόνια που ήταν φοιτητής κι έτρωγε σε τούτο το μαγαζί", θα προσθέσει στη συζήτησή μας ο κύριος Νίκος.
Τώρα φεύγω, βιάζομαι, χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, αλλά θα επιστρέψω, να δοκιμάσω, να γευτώ, να θυμηθώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου